JAVIER SOLOGUREN
ΤΟ ΒΕΛΟΣ
Το ευαίσθητο σαν γυναικείος λαιμός ποτάμι υπό το βάρος των νυχτερινών κοσμημάτων.
Η χθόνια τρυφή του σκότους επάνω στα φυτικά τοιχώματα.
Το κεκλιμένο ήμισυ της γης που φωτίζεται απ’ το διάβα κάποιου πάνθηρα.
Το φεγγάρι των κατσαρωμένων καλαμιών στις παγωμένες ποτάμιες όχθες.
Η μελαγχολική συνέχεια όσων κυμάτων έχουν ξεδιπλωθεί στα μάκρη συνοδευόμενα από πλήθος σιωπηλών αντικτύπων.
Οι φλοισβίζουσες κλίνες του φωτός στο έσχατο ουράνιο φύλλωμα.
Η χώρα που περιχαρακώθηκε με τείχη από των πλανητών το επίμονο μολύβι.
Το δωμάτιο, και τα τρόφιμα γεμάτα θανατηφόρα ωχρότητα.
Το χέρι που γυρνάει τις αόρατες τροχαλίες του ύπνου.
Η πένα όπου τρέχει μόνο τού κόσμου ο ίσκιος.
Το ανθρώπινο μάτι, το ανθρώπινο κρύο, η απορροή της λήθης.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου