Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΑΙΤΗΤΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΑΙΤΗΤΟ

Κακάρισμα σαν πυροβολισμοί στο στόμα

του μπουκαλιού που εκράταγε μες στους μηρούς της

να της δροσίζει το γυαλί ό,τι βράζει ο νους της

με τολμηρούς χυμούς και με αλμυρήθρας χρώμα.

Κι οι βόστρυχοί της έγκωμοι μες στην ασυνταξία

φιλοξενούσαν πετεινά και τιρμπουσόνια·

φτερούγες ξεταπώναν· και απ’ τα σκόρπια κλώνια

καρπών πυρήνες πέταγαν και ανυπαρξία.

Η απόπειρα ν’ αρθρώσω κρίση αποτυγχάνει, αν

αυτό που βλέπω το συνδέσω με τη σκέψη·

και ο Πλάτων μού μηνάει πως τά ’χω απλώς μουσκέψει

εν τη συνάψει της αισθήσεως προς διάνοιαν.

Παρατηρώντας το γλυκό Κατερινάκι

στις έλικες του νου μου ελίσσεται η φενάκη.