ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Εγώ τους είδα – λέει – τους δυό διαρρήκτες πίσω απ’ τις γρίλιες

να παραβιάζουν την απέναντι πόρτα· – δε φώναξα διόλου·

είχε φεγγάρι· φαινόνταν καθαρά τ’ αντικλείδια τους

και τα στολίδια του γύψου στον τοίχο. Περίμενα πρώτα

να φωνάξουνε οι άλλοι από δίπλα. Κανένας δε φώναξε.

Έφυγα απ’ το παράθυρο, κάθισα στην καρέκλα, ακούμπησα

το μέτωπό μου στο μάρμαρο του τραπεζιού, και θαρρώ

που αποκοιμήθηκα, πλάι στο φτωχό μελανωμένο χέρι

του παιδιού που δεν προβιβάστηκε. Μέσα στον ύπνο μου

μ’ έπιασε πονοκέφαλος απ’ το φεγγάρι. τα χαράματα

μου χτύπησαν την πόρτα. Ήταν οι δυό διαρρήκτες

κρατώντας δυό ωραίες ανθοδέσμες. Μπήκα στην κουζίνα

να βάλω τα λουλούδια στο νερό. Γυρίζοντας πίσω,

μ’ ένα βάζο στο κάθε μου χέρι, δεν τους βρήκα.

                                Αθήνα, 13.Χ.72

Από την ποιητική συλλογή: «Γραφή τυφλού» (1972).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα, 1972-1974)», τ. ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σελ. 68.