ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
ΠΑΛΙΑ
ΝΕΑ
Τους
ρογιάζουνε στις ερημιές και τις κατεστραμμένες πόλεις της Ασίας και της
Αφρικής, στης Ευρώπης τις μοναχικές μεγαλουπόλεις. Με τον όρο ν’ αποδεχτούν το
θάνατο εξ αρχής σα μοίρα και αφέντη τους. Πόλεμο κάνουν στον εχθρό,
τρομοκρατούν το φίλο. Το τέρας το μαύρον καλεί εις επικουρίαν το τέρας το
κόκκινον. Τους ρίχνουν από τη μία μάχη στην άλλη μέχρι να τους εξολοθρεύσουν,
γιατί μετά τι να τους κάμουν; Βάρβαρους ολοκαίνουργιους παράγουν νυχθημερόν οι
μηχανές κι οι οθόνες. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν πάντοτε μία λύσις. Η πρώτη ύλη της
ιστορίας, η αγαλλίαση του δημοσιογράφου. Ο οποίος ευάρμοστα σχολιάζει, έντεχνα
υποβάλλοντας πως η ευμάρεια, όπως όλα, έχει το αντίτιμό της και πως δεν θ’
αγγίξει εμάς ο όλεθρος, αρκεί να διδαχθούμε από τα τεκταινόμενα: οι μεγάλοι
(ό,τι κι αν είναι αυτοί) λύνουν σοφά τις διαφορές τους, συγχρόνως δε
απαλλάσσοντας τον κόσμο από τους πιο πολεμοχαρείς. Έπειτα, ολίγον κατηφής, θα
μας παρουσιάσει τις φρικώδεις σκηνές υπαινισσόμενος: ιδού η φύσις του
ανθρώπου. Βασανιστικά πολλήν υποκρισία έχουνε όλα αυτά, θλιβερά λίγο το νόημά
τους. Κι αυτό που ονομάζεται «παράπλευρο» είναι η κεντρική τους αλήθεια : οι
σφαγές των αμάχων, ο φόνος του αθώου, του πατέρα Φρανς. Αρκούσε η παρουσία του
το τέρας για να ενοχλείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου