Ο ΜΑΛΚΟΛΜ–Χ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΞΙΩΤΗ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

Ο ΜΑΛΚΟΛΜ–Χ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΞΙΩΤΗ

Με σκοτώνουν στη Νέα Υόρκη.

Το μαθαίνουν στις φαβέλες και σνιφάρουν

κάτι παραπάνω.

Στη Μπογκοτά στη γωνιά με τα πράσινα σπίτια

μωρά τρυπάνε τους μηρούς, πριν την τσέπη.

«Είμαι μόνος και

πάψε! να με λες αγάπη μου

Με αγαπούν τα κουνούπια

Με ποθεί ένα παχουλό σκουλήκι

Φοβάται χωρίς εμένα, η μάνα μου.

Κι όταν επιστρέψω στην Ευρώπη

–θα τά ’μαθες δεν πάω Αφρική ακόμη–

θα με πνίξει ο πιο βρώμικα κατεστραμμένος

Φοβάμαι τ’ αεροπλάνα... θα επιστρέψω όπως ήρθα.

Σε όνειρο.

Είμαι υγρή ύλη εγώ,

χωρίς κανείς να ’χει επιθυμήσει πολύ τα υγρά μου.

Οι δολοφόνοι μου, ακόμη κι αυτοί, αηδιάζουν

βλέποντας το αίμα.

Με σκοτώνουν στη Μασσαλία

σαπισμένον.

Στη κλινική Λυμπέρη

Σε κελιά στο χρώμα του καταϊφιού

Ξέχασα, μ’ έχουν σκοτώσει στο νοσοκομείο

Στην αίθουσα λοιμωδών

Στις απολυμάνσεις

Για χάρη των μοναδικών δικών μου

Των ιών.»

Μετά ήρθαν οι σίγουροι στην αγορά.

Οι δήθεν βέβαιοι, στα μάτια των άλλων

Αυτοί που τους ποντάρουν για λίγα κέρδη

και χάνουν.

Έφεραν τα νέα:

«Αυτός δεν είναι λευκός

δεν είναι μαύρος.

Είναι ένας αισιόδοξος

ξεχασμένος.»