CHARLES
BAUDELAIRE
ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ Η ΑΥΓΗ
Σαν η άσπρη και ροδάπαλη αυγή στο μεθυσμένο
Σινάφι μπει που ως τρωκτικό το Ιδεώδες βλέπει,
Μυστήριο βγαίνει εκδικητικό και μετατρέπει
Τον άγγελο σε κτήνος της κραιπάλης ναρκωμένο.
Στους ουρανούς τους έμπνους έν’ άφταστο γαλάζιο χάσμα
Γι’ αυτόν που ακόμα νείρεται με ρεμβασμό και οδύνη
Ανοίγεται και ως βάραθρο τερπνό τον καταπίνει.
Και ιδού, ερατή θεά μου, αγνό και πάμφωτο εσύ Πλάσμα,
Μες στα καπνίζοντα συντρίμμια ηλίθιων οργίων,
Οι πιο λαμπρές και ρόδινες και ελκυστικές μνήμες,
Στων ανοιχτών ματιών μου υπερίπτανται τις λίμνες.
Τη φλόγα έχει ο ήλιος κατασβέσει των κηρίων·
Μα να, το νικητήριο φάντασμά σου είναι πάντα
Όμοιο, ω ψυχή-αστραπή, με αθάνατο ήλιον αναστάντα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου