FEDERICO GARCÍA LORCA
ΘΙΝΑ
Στην τεράστια θίνα επάνω
του πανάρχαιου φωτός
βρίσκομαι εντελώς χαμένος
δίχως ουρανό και δρόμο.
Ο μελλοθάνατος Βορράς
τ’ αστέρια του έχει σβήσει.
Ναυαγισμένοι οι ουρανοί
αργόσχολοι φλοισβίζουν.
Απ’ του φωτός τη θάλασσα
πού πάω εγώ; και ποιόν γυρεύω;
Εδώ βρυχιέται τώρα η λάμψη
των φεγγαριών που ’ναι κρυμμένα.
Αχ, καινούργια μου σανίδα
από ξύλο συμπαγές, για γύρνα με
στο μπαλκονάκι μου, έλα φέρε με
στα ζωντανά πουλιά μου πάλι!
Δεν πρόκειται να σταματήσει ο κήπος
ποτέ να κουβαλάει τις πρασιές του –
η σκληρή θαν τις ζαλώνεται η ράχη
της σιωπής: πλεούμενο που έχει προσαράξει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου