FEDERICO GARCIA LORCA
Η ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Του φεγγαριού τη χήρα
ποιός θαν τη λησμονήσει;
Τη γης ονειρευόταν
πως από κρύσταλλο είναι.
Χλομή τρελή και θέλει
στη θάλασσα να γείρει –
ξεπλέκει τα μαλλιά της,
φωνάζει με κοράλλια.
Τη γυάλινή της κόμη
ποιός θαν τη λησμονήσει;
Στο στήθος εκατό έχει
πηγές, και τόσα χείλη.
Μακριές σιντριβανίσιες
την παραστέκουν λόγχες
κι απ’ το ήσυχο τη σώζουν
της παραλίας κύμα.
Φεγγαροφέγγαρο όμως
θε να γυρίσει πότε;
Του ανέμου, ιδού, η κουρτίνα
τρέμει, όλο τρέμει, τρέμει.
Του φεγγαριού τη χήρα
ποιός θαν τη λησμονήσει;
Τη γης ονειρευόταν
πως από κρύσταλλο είναι.
Κι όπως τον κόντε Αρνάλδο
κανείς δεν σε ξεχνάει.
Κι αυτός ονειρευόταν
Τη γης την κρυσταλλένια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου