ΔΥΟ ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΑ

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ

 

ΔΥΟ ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΑ

 

Ι

Μέσα στη φωτιά χορεύεις

Μα η φωτιά είσαι σύ

Στο φουστάνι σου η νύχτα

Μαύρη και χρυσή

 

Αστραπές απ’ το μαχαίρι

Βάζω για χορδές

Πριν ο Έρωτας με πάρει

Την πληγή μου δες

 

(Ρεφραίν)

Άνοιξε φτερό η φωτιά

Μοναχή της να πετάξει

Μα η δική σου η ματιά

Ό,τι αγάπησα θα κάψει

Παίζει ο άνεμος βιολί

Χόρεψε σαν πεταλούδα

Πάνω στου κορμιού τη φλούδα

Ξέρει δρόμους το φιλί

 

Με λεπίδι ακονισμένο

Την καρδιά μου βρες

Της αγάπης μας οι νύχτες

Ήτανε μικρές

 

Εγώ φύλαξα το δάκρυ

Το πετράδι σου

Έχει αίμα και δε σβήνει

Το σημάδι σου

 

(Γραμμένο κάπου στη δεκαετία του 90 – στο τέλος ίσως.)

 

ΙΙ

Ποιός στου έρωτα τ’ αμάξι

Που ’χει για τροχούς φεγγάρια

Νιό πουλάρι έχει ζεμένο

Και δεν πιάνεται

 

Ποιός στον ουρανό ανεβαίνει

Και μαχαίρι ακονίζει

Με των αστεριών τ’ ακόνια

Κι είναι αθάνατος

 

Δάκρυ και κρασί στον κάμπο

Ποιός ζητάει να σκορπίσει

Μαύρος νάρκισσος να γίνει

Η αγάπη του

 

Με κουρσάρικες παντιέρες

Ποιός στο πέλαγο γυρίζει

Και στολίζεται κοράλλια

Με το χάραμα

 

Πούλιες και χρυσούς πλανήτες

Ποιός φοράει στο γιλέκο

Και γαμπρός στο πόρτο βγαίνει

Και σε καρτερεί

 

Τ’ ουρανού τραβάει ο δρόμος

Σε δυό σύννεφα ξωκλήσι

Που ντυμένο είναι βελούδα

Για το γάμο σου

 

Ξύπνα αγάπη μου κι ανέβα

Σε χρονιάρικο αλογάκι

Κι είμαι εγώ που τις οπλές του

Χρυσοκάρφωσα

 

(Αυτό είναι γραμμένο το 2018 – έτσι, λορκικό για μια παράσταση.)