ΘΛΙΨΗ Ή ΠΟΥΛΙ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΘΛΙΨΗ Ή ΠΟΥΛΙ

 

Τούτη η θλίψη πουλί είναι σαρκοφάγο·

και το σούρουπο προσφέρεται στη μοναξιά που μας φθείρει.

Μάταια τραγουδάει το ποτάμι στα δάχτυλα ή πιάνει να χτενίζει –

να χτενίζει κόμες, ψάρια, εξοντωμένα στήθη.

 

Τούτη η χάρτινη θλίψη του – από στρατσόχαρτο μάλλον·

ένα καλάμι γίνεται κουρασμένου ανεμόμυλου στήριγμα·

το ροζ χρώμα ντύνεται κίτρινο·

το ίδιο και τα μάτια χωρίς τα τσίνορά τους.

 

Το χέρι είναι μακρύ σαν το μέλλον κάποιου παιδιού·

μα γιατί να μεγαλώνει, αν το ποτάμι τραγουδάει τη θλίψη,

καθώς βλέπει να φτάνει σε νερά πιο ρωμαλέα,

που δεν μπορούν να καταλάβουν ό,τι δεν είναι τυραννία;

 

Φτάνει στην ακτή που είναι σαν μπράτσο από άμμους,

που είναι σαν παιδί που μεγάλωσε απότομα

και νιώθει αίφνης εκεί ένα πουλί να έχει καθίσει στον ώμο του.

Φτάνει σαν χείλη υφάλμυρα και πληγωμένα.

 

Πουλί που ραμφίζει κομματάκια αίμα,

αλάτι θαλασσινό ή ροδαλό για το κίτρινο πουλί,

για εκείνο το μακρύ χέρι από κερί φίνο και γλυκό

που τεντωμένο μες στο θαλασσόνερο χάνεται, τελειώνει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.