ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΣΩΡΕΙΤΗ»
ΤΟΥ [Φ.Κ.Β.]
Η αυτοβιογραφία ως
ποιητική: κατάθεση επεξεργασμένων στίχων (πεζών και λυρικών) και ανεπεξέργαστων,
σωρηδόν και χύμα. Υλικό που έσπευσε με βία να αρθρωθεί σε λόγο σημαντικό παρά
την εγγενή σμικρότητά του, και υλικό που δείχνει ότι περιμένει ακόμα με υπομονή
και ζέση να ’ρθει η ώρα του: εδώ απλώς μαρτυρείται μια «προδικασία» του όλου
εγχειρήματος. Εμπεδώνεται nomenclatura ποικίλη, παμποίκιλη και
εναρμόνια: άλλοτε (ιστορικώς τουλάχιστον) γνωστή στον αναγνώστη και άλλοτε (τις
πιο πολλές φορές) όχι απλώς άγνωστη, αλλά και αταύτιστη με το οποιοδήποτε
έμψυχο υποκείμενο. Ρυάκια λόγου από διαλέκτου χύνονται σε ποταμούς από παλιά εννοημένους
και εκ νέου εννοηματούμενους. Η ουσία του άρρητου ενυλώνεται σε γραπτό ρέοντα
λόγο όπως προφέρεται από τον νου δια της γραφίδος του συγγραφέα. Και όπως σε
ένα σπάραγμα του σωρείτη «έβρεχε λοξά», έτσι κυλούν λοξά και τα ρήματα του
ποητικού νου, που από λόγος ενδιάθετος γίνεται λόγος εκφερόμενος, από raison γίνεται discours.
Ο τόπος του έτσι αυτοβιογραφούμενου ποιητή συνδέεται και συγχέεται με την
ιστορία: την προσωπική, των άλλων, τη μικρή, τη μεγάλη, την παγκόσμια. Κυριολεξίες
και μεταφορές και λοιπά σχήματα λόγου, αλληλογίες και diversiloquia, παραφθορές ρημάτων και ξεστρατίσματα νοημάτων, παρομοιώσεις
σαν μεταφορές, παρομοιώσεις πολύ δυνατότερες από μεταφορές (γι’ αυτό και
υπερ-μεταφορές), αρτιγέννητα άπαξ λεγόμενα και φθαρμένα απ’ αιώνων έτυμα, και ένας
σωρός από ρηματικές καταθέσεις στοιχείων του πρώην άναρχου λόγου που
λογικεύεται με το είδωλό του τυπωμένο στο χαρτί και περιορισμένο στην ειρκτή της
σελίδας, αλλά και πλήθος μέγα άλλων ερεθισμάτων – αυτό είναι –κρίνω – ο «σωρείτης»
του [Φ.Κ.Β.]. Και βεβαίως η ανάγνωσή του είναι και gaudium και laetitia.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου