ENRIQUE GOMEZ-CORREA
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Με τα χρόνια δεν θα μείνει τίποτα από τις χειρονομίες εκτός απ’ της μνήμης τ’ αγάλματα
Ο άντρας και η γυναίκα θα ζουν σε κατάσταση αόρατη γεννώντας παιδιά αόρατα
Θα είναι όλων των συμμαχιών η πλέον απόλυτη
Χωρίς φόβους χωρίς τα βάρη της ψυχής
Χωρίς την αγωνία που θλίβει την όψη.
Στη λευκή ώρα του μεσημεριού
Την ώρα που ο ήλιος σημαδεύει ίσια στο μέτωπο
Θ’ αρχίσουν οι άνθρωποι να περιηγούνται ολόκληρη των χρωμάτων την κλίμακα
Και το ουράνιο τόξο θα είναι στις καρδιές τους απλώς κάποιο εκεί σημείο νοσταλγικό.
Γι’ αυτό και ριψοκινδυνεύουμε γι’ αυτό και ριχνόμαστε ολόκληροι στον κίνδυνο
Στον κίνδυνο των άστρων στον κίνδυνο της γης του νερού και της ίδιας της φωτιάς ακόμα.
Ο ήχος ξεκολλάει απ’ την ψυχή
Βίρα τις άγκυρες
Και αφηνόμαστε στ’ όνειρο δίχως να ξέρουμε γιατί.
Πού θα είμαστε τότε αγάπη μου
Όταν σήμερα ήδη έχω το αόρατο χέρι μου
Πάνω στο αόρατο χέρι σου αγάπη μου αόρατη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου