ΕΝΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

 

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

Ο Παράδεισος, και κάποιοι από τους Ενοίκους του…

 

 

(Ο Τόπος, ναι… Αυτός!)

(Ο Χρόνος, βεβαίως εκτός, αλλά για τους θνητούς … 5/03/2022)

 

Ο Πατήρ,

Ο Υιός,

Το Άγιον Πνεύμα, ως Αθώα Περιστερά, περιφέρεται…

 

(Μια μικρή συντροφιά, γύρω από Εκείνον, και τον Υιόν. Ο Άγιος Πέτρος, Άγγελοι στο βάθος, Σκιές, και ένας γκριζομάλλης με βαρειά προφορά και παχύ μουστάκι, φαίνεται να διαφωνεί σε κάτι.)

 

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς: «τά ’λεγα, εγώ! Το ανθρώπινο είδος θέλει πυγμή! Να τί παθαίνουν οι αδύνατοι, να πώς ζουν οι βλάκες!» (Στα χέρια του κρατά μια εφημερίδα, και δείχνει ένα σκίτσο… συνεχίζει:) «… καλά, και κανένας δεν διαμαρτύρεται; Κοιτάξτε που με βάζουν, στο ίδιο πιθάρι!...»

 

Άγιος Πέτρος: «Σήφη ησύχασε! Σσσς.. ξεφωνίζεις, κουράζεις!...»

 

Ο Μέγας Πρώτος (Ήρεμος): «Άστον, τώρα θα μάθει να ηρεμεί;»

Ο Υιός (Γλυκύς): «Κοίταξε Πού, και με Ποιούς είσαι!... Δείξε κατανόηση… και Αγάπη!»

 

Στάλιν (ειρωνικά επικριτικός»): «Ναι, όπως Εσύ με τον Ιούδα;…». Ο Άγιος Πέτρος τα χάνει με αυτό… ασπρίζει και τρέμει…

 

Α. Π. «Σιωπή! Πώς τολμάς!...». Ο Υιός χαμογελά συγκαταβατικά…

 

Ο Υιός (προς τον Α. Π.): «Άφησέ τον, τον γνωρίζουμε…». Γυρίζει ειρωνικά προς τον Στάλιν: «…εσύ, πόσους Ιούδες καθάρισες; Εκατομμυριάκια, ναι;»

 

Στάλιν (επίσης ειρωνικά): «…και πού είναι όλοι αυτοί τώρα; Στα καζάνια!! Καίγονται!! Δίκιο δεν είχα, λοιπόν;;»

 

Ο Μέγας Πρώτος (πάντα Ήρεμος): «Ε! Τώρα, άδικο δεν είχες!...» Στρεφόμενος προς τον Υιόν: « Έλα, κι Εσύ πολλούς Ηγάπησες, αλλά Σε Σταύρωσαν στα 33 Σου!...»

 

Στάλιν (υποκλίνεται και στους Δύο, και στρέφεται προς τον Α. Π.): «ο Καμέγιεφ, ο Τουχασέφσκι, ο Μπουχάριν κι αυτό το ζώον ο Τρότσκυ (κάνοντας γκριμάτσες, μιμούμενος κοροϊδευτικά τον Λέοντα Τ.) […] διαρκής επανάσταση! Να την διαδώσουμε στον Κόσμο, να μη σταματήσουμε ποτέ![...]» (μουτζώνει προς τα κάτω). Ο Μέγας κουνάει την Κεφαλήν Του, σχεδόν επιδοκιμάζοντας (;)…

 

Στάλιν (συνεχίζει): «…όχι, θα άφηνα να με σφάξουν, όπως αυτός ο Βλάκας, ο Ροβεσπιέρος!...», σκεπτικός, πάει να ανάψει την πίπα του, αλλά ο Α. Π. του κάνει νόημα («όχι μπροστά Τους, ωρέ»)… ο Στάλιν μουρμουρίζει…

 

Στάλιν (χαμηλόφωνα): «Έμαθα πολλά απ’ αυτόν, όμως… διάβασα όλα του τα γραπτά, είχα στο γραφείο μου όλη του τη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στις άλλες… Ρουσσώ, Μονταίν, Ντιντερό… Α! Δεν ήταν χαζός, έμαθα πολλά!...»

 

(Μια σκιά πλησιάζει… μια φωνή, προφανώς συγκινημένη, ακούγεται:)

 

Ροβεσπιέρος (καλοντυμένος, παρφουμαρισμένος, τρεζ ελεγκάν): «Πρώτη φορά τον ακούω να μιλά ευνοϊκά για μένα! Μερσί Ιωσήφ!» (υποκλίνεται)

 

Ο Υιός (απευθυνόμενος στον Ροβεσπιέρο): «…κι εσύ έστειλες στη γκιλοτίνα ουκ ολίγους!... Και γυναίκες και παιδιά!...» Ο Ροβεσπιέρος κατεβάζει το κεφάλι… συνεχίζει:

 

Ροβεσπιέρος: «Κάποιοι όμως από αυτούς βρίσκονται εδώ!» (δείχνει πίσω του, ένα ζεύγος Αριστοκρατών, με παλαιϊκές φορεσιές, κάνοντάς τους νόημα, «Ελάτε, ανοίξαμε ενδιαφέρουσα συζήτηση!» Ο Στάλιν κουνάει το κεφάλι του, μουρμουρίζοντας… το ζεύγος πλησιάζει.

 

Λουδοβίκος ο 16^ος (υποκλίνεται, κάνοντας το σταυρό του): «Όλα δεν είναι, παρά παιγνίδια της Ιστορίας!...». Η Κυρία υποκλίνεται με περισσή χάρη, και γονατίζει μπροστά στον Μεγάλο Πρώτο και τον Υιό.

 

Μαρία Αντουανέτα (παραμένοντας στα γόνατα, ο Ροβεσπιέρος, με νεύμα του Μεγάλου τρέχει να τη σηκώσει): «Α! Ο Κύριος Στάλιν είναι εδώ; Τί χαρά!» Ο Στάλιν μουρμουρίζει, αλλά σηκώνεται κι αυτός.

 

Στάλιν: «Ελάτε, ας αφήσουμε τις αστικές βλακείες, εδώ είμαστε Ίσοι!» Ο Μέγας Πρώτος κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι του…

 

Ο Υιός σηκώνεται, Οι Δυό Τους χαιρετούν και απομακρύνονται. Ο Μέγας ακούγεται να λέει στον Υιό Του, διακριτικά: «Μήπως έχει δίκιο, τελικά;… παρα-ήσουν της Αγάπης Εσύ, αυτός όμως έσωσε την Ευρώπη…» Ο Υιός κουνάει την Κεφαλήν Του «…εεε… καλά Πατέρα!...» Και Οι Δύο, ψιθυρίζουν «ΠΟΣΑ Βιβλία διάβασε, όμως!... Η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας έμοιαζε με ντουλαπάκι μπροστά στη δική του!...»)

 

Πίσω τους, ο Άγιος Πέτρος χαμογελά, ο Στάλιν ανάβει, τελικά, την πίπα του, ο Ροβεσπιέρος ασπάζεται το χέρι της Μαρίας Αντουανέτας και αγκαλιάζει με το μπράτσο του τον Λουδοβίκο, ενώ ακούγεται ένας αποδοκιμαστικός ψίθυρος (Στάλιν: «Αστικές συνήθειες… τς-τς-τς…»), και τσαλακώνει την εφημερίδα με το ανόητο σκίτσο του βλάκα γελοιογράφου, πετώντας την μακριά…

 

Στον Γιώργο Κεντρωτή,

6/03/2022