MAX JACOB
Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
Γιορτὴ στὸ Ἄσυλο Περιθάλψεως Ψυχικῶν Νοσημάτων: στὰ μονοπάτια τοῦ ἐν λόγῳ ἀκινήτου εἰσβάλλει τὶς νύχτες ἕνα πλῆθος ἀξιαγάπητο καὶ μιὰ σταλιὰ ἐκφοβιστικό. Ὑπάρχουν ἐδῶ κι ἐκεῖ σκόρπια ξύλινα τραπεζάκια, ὅπου πουλᾶνε καραμέλες καὶ ὅπου κάτω ἀπό ᾽να λαμπογυάλι καίει προστατευόμενο κάποιο σπαρματσέτο: τὰ πάντα ἔβαιναν ἐκεῖ κατ᾽ εὐχήν, ὅλα ἐγίνονταν σωστά, ὥσπου, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θεατρικῆς παράστασης ποὺ ἔδιναν οἱ ἀσθενεῖς, κάποιος ἀπ᾽ αὐτούς, ἕνας ποὺ ἔπαιζε τὸν σὲρ ἢ ξερωγὼ τὸν λόρδο, ἔπεφτε κάθε τόσο καταγῆς παίρνοντας πόζα διάσημη, πασίγνωστη, καὶ φώναζε: «Ἐγὼ εἶμαι, ναί, ἐγὼ εἶμαι ὁ στρατιώτης τοῦ Μαραθώνα — ἐγώ!» Κι ἔπρεπε μὲν οἱ ἀρχιδεκανεῖς νὰ σπεύσουν τότε νὰ τόνε καλέσουν νὰ ἐπανέλθει στὰ συγκαλά του, στὸ παρόν, στὴ δέουσα ἑτοιμότητα, στὶς προτεραιότητες, ναί, ἀλλὰ νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ στυλιάρι γιὰ χάρη τοῦ παρόντος, τῆς δέουσας ἑτοιμότητας καὶ τῶν προτεραιοτήτων, ὄχι, δὲν τολμοῦσαν.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου