ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΟΝΕΡΟ ΛΙΚΝΙΖΕΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΟΝΕΡΟ ΛΙΚΝΙΖΕΙ

 

Ἀκτινοβόλες μέρες ποὺ τὸ θαλασσόνερο λικνίζει,

συγκεντρωμένες ὅπως πέτρας κίτρινης τὸ μέσα σθένος

μὲ τὴ μελένια του τὴ λάμψη ποὺ δὲν χάλασε τὴν τάξη,

ὄχι, μὰ ἐκράτησε ὄρθια τὴν τετράγωνη ἁγνότητά της.

 

Τριζοβολάει, ναί, ἡ ὥρα σὰν φωτιὰ ἢ καὶ σὰν μελισσολόι,

καὶ πράσινον ἀγώνα δίνει νὰ βουλιάξει μὲς σὲ φύλλα,

μὰ ἀκόμα εἶναι τὸ φύλλωμα νὰ πάρει κι ἄλλο νὰ ψηλώσει

ἀστραποβόλος κόσμος ποὺ ὅλο ἀναβοσβήνει καὶ φλοισβίζει.

 

Ἡ δίψα τῆς φωτιᾶς, τοῦ θέρους ἡ πληθώρα μὲς στὴ λάβρα

ποὺ φτιάχνει ἕναν παράδεισο μὲ μόνο κάτι λίγα φύλλα,

γιατὶ ἡ γῆ, κι ἂς εἶναι σκοτεινή, ὄχι, βάσανα δὲν θέλει,

 

παρὰ δροσιὰ ἢ φωτιὰ μονάχα, καὶ νερὸ ἢ ψωμὶ γιὰ ὅλους,

καὶ τίποτα, ποτέ, δὲν θά ᾽πρεπε νὰ διαιρεῖ τοὺς ἀνθρώπους:

μόνο ὁ ἥλιος καὶ ἡ νύχτα, τὸ φεγγάρι μόνο καὶ τὰ στάχια.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.