ΤΟΝ ΣΒΟΛΟ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟΝ ΣΒΟΛΟ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥ ΧΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ

 

Τὸν σβόλο ἀγαπῶ τοῦ χώματος ποὺ ἐσὺ εἶσαι,

γιατὶ μὲς σ᾽ ὅλα τὰ πλανητικὰ λιβάδια

δὲν ἔχω ἀστέρι ἐγὼ ἄλλο. Ἐσὺ ἐπαναλαμβάνεις

τὸν μέγα πολλαπλασιασμὸ τοῦ σύμπαντός μας.

 

Τὰ δυὸ μεγάλα μάτια σου εἶν᾽ τὸ φῶς ποὺ ἔχω

δικό μου ἀπ᾽ τῶν ἀστερισμῶν τὴ φοβερὴ ἥττα·

τὸ δέρμα σου ἀναστατώνεται σὰν δρόμος

ποὺ μέσα στὴ βροχὴ μετέωρα τὴν τρέχουν.

 

Πόσο φεγγάρι εἶναι γιὰ μένα οἱ δυὸ γοφοί σου!

Καὶ πόσος ἥλιος τὸ βαθὺ γλυκό σου στόμα!

Καὶ πόσο φῶς σὰν μέλι μὲς στὸ σκότος χύνει ἡ

 

καρδιά σου ἡ φλογισμένη ἀπὸ ἄλικες ἀχτίδες:

Διατρέχω μὲ φιλιὰ τὸ πῦρ τοῦ σώματός σου,

περιστεράκι μου, πλανήτη, γεωγραφία μου.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.