PABLO
NERUDA
ΤΟ
ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΣΑΝ ΤΡΕΝΟ ΤΡΙΖΕΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Τὸ σπίτι σου σὰν τρένο τρίζει μὲς στὸ μεσημέρι,
οἱ σφῆκες ζουζουνίζουν, τραγουδοῦν οἱ κατσαρόλες,
μετράει τῆς δροσιᾶς τὰ πάρε-δῶσε ὁ καταρράχτης,
τὸ γέλιο σου μιᾶς φοινικιᾶς τὴν τρίλια ξετυλίγει.
Τοῦ τοίχου τὸ γαλάζιο φῶς τὰ λέει μὲ τὴν πέτρα·
τὸ τηλεγράφημα ποὺ ἦρθε σφυρίζει σὰν τσοπάνης·
κι ἀνάμεσα ἀπ᾽ τὶς δυὸ συκιές, ποὺ πράσινα μιλᾶνε,
ἰδοὺ ἀνεβαίνει ὁ Ὅμηρος μὲ ἀθόρυβα παπούτσια.
Μονάχα ἐδῶ δὲν ἔχει κλάματα ἢ φωνὲς ἡ πόλη·
σονάτες, χείλη καὶ μεγάφωνα, ὄχι, ἐδῶ δὲν ἔχει·
ἐδῶ ἔχει μόνο διάλογο μὲ λέοντες ἢ ρυάκια.
Κι ἐσὺ ἀνεβαίνεις, τρέχεις, τραγουδᾶς ἢ κατεβαίνεις,
φυτεύεις, ράβεις, γράφεις, μαγειρεύεις καὶ γυρίζεις·
κι ἂν ἔχεις φύγει, ξέρουμε ὅλοι ὅτι ἔφτασε ὁ χειμώνας.
Μετάφραση:
Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου