ΠΕΡΠΑTΗΣΑ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ TA ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΠΕΡΠΑTΗΣΑ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ TA ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

 

Ο γαλαξίας πέθανε μπας και κοιμηθεί μία ώρα μόνο πάνω από τα στάρια,

έστω και μια ώρα για να ξεχάσει τόσο δρόμο χυμένο,

τόσο πολύ και έσχατο απόηχο ανώνυμων ηρωικών ψυχών που τις ξανάκανε ο αέρας δικές του.

Βεβαίως και ξέρω πώς να σώσω τον εαυτό μου στα τυφλά απ’ αυτούς τους πύργους που πρέπει να ρωτήσουν την αυγή για τη ρίζα και την καταγωγή του λίκνου του δικού μου.

Είμαι αυτός,

αυτός ο ίδιος που ακολουθεί την εναέρια διαδρομή του αίματός του χωρίς να θέλει ν’ ανοίξει τα μάτια του.

Γεννιούνται πουλιά που διατρέχουν τον κίνδυνο να πέσουν και να συντριβούν επάνω στα κοντυνότερά τους άστρα.

Τα πόδια μου έχουν δείξει ότι αν υπάρχουν πέτρες στον ουρανό είναι σχεδόν ακίνδυνες

εκεί που τα χέρια διαλέγουν για την ανάπαυσή τους το όποιο μισόφωτο συντηρούν οι κιθάρες,

και τα μαλλιά θυμούνται ακόμα το κλάμα των που κλαίνε οι ιτιές όποτε πεθαίνουν τα ποτάμια.

Αύριο θα μ’ ακούσετε να βεβαιώνω ότι υπάρχουν ακόμα ύψη

όπου τ’ αφτιά αντιλαμβάνονται το λείψανο του όποιου φύλλου

κι ας έχει πεθάνει εδώ και δέκα αιώνες πριν

καθώς και εκείνο το συγκεκαλυμμένο όνομα που επιπλέει στων εξαφανισμένων φωνών την κάθοδο.

Κι όσο για μένα καθόλου μα καθόλου να ελέγξω δεν χρειάζεται της Γης τη στρογγυλότητα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.