ΠΟΙΗΣΗ

 

LEOPOLDO PANERO

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

Στον Ιλδεφόνσο Μ. Χιλ

 

Τούτο δω το φυλλαράκι τρέμει σαν πεσμένο μέτωπο

Τα πάντα μας μιλούν για νέα απειλή στη μοναξιά

Το φύλλο εκείνο το μυστήριο που κάνει την απόγνωση ηλιοτρόπιο

Αποτραβιέται στην ψυχή μου μαζί με κάτι από διάφανη ζωή.

 

Τα βρεγμένα δέντρα προοιωνίζονται την αγνή νοσταλγική φυλακή τους

Δεν ξέρω αν είναι θλιβερός ο τόσος έρωτας που όπου νά ’ναι φτάνει

Όλοι θέλουμε να πετύχουμε το χαμένο ρυάκι

Παρέα με της χλομής φουσκοθαλασσιάς τη μνήμη.

 

Τα χέρια στο στήθος και σκϊάζεται ο αφρός της θάλασσας

Αλλά κι αυτός ο έρωτας ο τελικός σφίγγεται να εγκαταλείψει τη σιωπή

Το απόγευμα αναμένεται πάντοτε κομμάτι όμορφο

Ονειρεύεται σαν εκείνη τη χαρμόσυνη ταπείνωση όπου αναρριγεί η μάνα μου.

 

Στα πέρατα μια σειρά χαριτωμένες λησμονιές

Ανήμπορη μοναξιά γλυκύτατα αληθινή

Χωράφια με τη μαγική τους γαλήνη όπου ένα άγριο πουλάρι

Πανέμορφο και με το βλέμμα του ερημωμένο θωπεύει ωκεανούς και σύννεφα.

 

Εσείς που ζείτε σαν ξέφρενες οπλές αλόγων ή σαν κονισαλέες προσβολές

Πιείτε λίγο νερό στις χούφτες σας και το ξημέρωμα θα σας περονιάσει οπωσδήποτε το ψύχος.

 

   Ὀκτώβριος 1931

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.