ALDO
PELLEGRINI
Ο
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
Των
συνδαιτυμόνων εξέγερση. Η πανήγυρις αφυπνίζει τους οραματιστές που
αδελφοποιούνται με την αυγή.
Νυχτερινοί
πολεμιστές με τις πλάτες τους γυρισμένες στα τείχη του φωτός. Οι αγγελιαφόροι
του χρόνου αρνούνται να υπακούσουν στις διαταγές. Φιάσκο της τελετής μπροστά
στη θάλασσα. Οι εξόριστοι σε εγκαταλείπουν τώρα ω γη απρόσιτη στις ικεσίες.
Οι
σκλάβοι κινούνται στων λέξεων τον άπειρο χώρο. Η απόγνωση σταματάει μπρος στην
πόρτα των αναίσθητων. Η δε φωνή έμπλεως μυστηριώδους τρυφερότητος καλεί όλο
καλεί.
Σκιές
μέσα στη μνήμη. Ξυπνούν. Σηκώνουν τα χέρια τους πιο πέρ’ απ’ τον χρόνο. Τα
νύχια σκάβουν. Σκίζονται με υπολογισμένη αδιαφορία.
Ο
πόνος ελλείπει και όλες οι πληγές είναι θανάσιμες. Τα φιλιά είναι θανατηφόρα. Η
απόγνωση κρούει όλες τις θύρες. Ο χρόνος αλλάζει τόπους στα σώματα. Περνάει η
νύχτα χωρίς ν’ αφήνει ίχνη. Η φωνή σωπαίνει. Ένα τελευταίο χαμόγελο σβήνει. Ο
καπνός παραμένει. Πέτρινος μας τυλίγει άνεμος. Και μόνο ο θάνατος είναι
αθάνατος.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου