ΜΑΤΙΑ

 

LUIS FERNANDO CUARTAS ACOSTA

 

ΜΑΤΙΑ

 

Δύο νοτισμένα αμύγδαλα. Καρβουνοκρύσταλλοι που κοιτάζουν. Από την άλλη μεριά της νύχτας είναι μια λάμψη που φωτίζει: οι εκλάμψεις των όρθρων, το βλέμμα ανάμεσα σε διάφορα μονοπάτια, η γλυκιά ανάμνηση κάτι σκυλιών που βοηθάνε στων άστρων τη βόσκηση.

  Ζεύγος εξημμένων φούρνων, έργο αιώνων, και το θωρούμε από των μύθων τα βάθη. Κοιτάζοντας συλλογίζεσαι τί ρίγος υπάρχει σ’ ένα λουλούδι όποτε ενσκήπτουν ξωτικά αρματωμένα με ψαλίδια. Κοιτάζοντας νιώθεις την αραιή ομίχλη που κρύβεται ανάμεσα στα στήθη και το θολό νερό των πρώτων ονείρων.

  Κοιτάζοντας βλέπεις μια χρυσαλλίδα που βγαίνει αργά-αργά από ’να στόμα όταν προφέρει φιλιά. Κοιτάζοντας υπάρχει μια μαύρη φωτιά, αυτή η όψη που διαιωνίζει των στιγμών το άπειρο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.