ALBERTO BAEZA FLORES
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ
Του ονείρου η φωνή σχεδόν δεν με συντροφεύει πια.
Το κρασί από ρύζι μεθάει σαν τον άνεμο.
Ο αγριότερος πόλεμος γίνεται μέσα μας.
Ο πόνος πάντοτε σβήνει της νοσταλγίας τα όρια.
Τί μας μένει απ’ όλα όσα έχουμε ζήσει;
Εκείνο ίσως το αόρατο αστέρι
που αποκοιμήθηκε στα χέρια μας
και ήταν το κλειδί –το τελικό– του Παραδείσου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου