ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Ο Μἀνος Ελευθερίου για μἐνα υπήρξε ένα τεράστιο κειμενικό σώμα, προς απομνημόνευση, για το οποίο η φυσική παρουσία του ποιητή ήταν μάλλον εμπόδιο. Και ως κειμενικό σώμα παραμένει αθάνατο. Παραδομένο στον ποιητικό χρόνο που υπερβαίνει τη συνήθη βιογραφία. Το παράπονο της μάνας μου: Έφυγες εσύ που τραγουδούσες τα Παραπονεμένα λόγια... Τα σεφερικά πάσα, η ποιήτρια αδελφή και τα γαλάζια παράθυρα στο σπίτι του σε παραλλαγή γαλάζιου του σπιτιού του Σεφέρη. Αν η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν η γριά, ο Μάνος Ταξίδης ήταν ο γέρος που μίκραινε από τραγούδι σε τραγούδι ως να γίνει παιδί και να πεθάνει. Δοκάρι στο κατώι που κρατάει το πάτωμα της προφορικότητας. Τι έγινε στη Νιγρήτα, στην Κατερίνη, τι απέγιναν οι χαφιέδες, αυτοί οι σκοτεινοί εκπρόσωποι του Υπερεγώ. Γιατί ο μάγκας πήγαινε τοίχο τοίχο. Το όταν εσήμαινε ο όρθρος και τα νερά ιερουργούσαν. Ο Ελευθερίου έψαξε μια ταυτότητα στη λογοτεχνία και αμφιβάλλω αν τη βρἠκε. Βρήκε όπως μια περιδιάβαση. Κι αν δεν τον αγάπησαν αυτοί που ήθελε, τον αγάπησαν άλλοι και είναι πολλοί, μαζί κι εγώ, σαν έργο πιο πολύ είπαμε... Στη ζωή του είχε να διαλέξει αν θα σώσει το όνομά του ή να τον τραγουδάνε ανώνυμα. Είναι σίγουρο ότι διάλεξε το δεύτερο και ω του θαύματος έτσι έσωσε το όνομά του. Περιστοιχισμένος κάποτε από αναυθεντικούς που σιχαινόταν αλλά ἐκανε υπακοή σαν μοναχός εγκόσμιος. Με παζολινικά μαύρα γυαλιά ενίοτε. Όσοι ζητάνε να καούν κρατούν οργή για τον Πατέρα, κι ο Μάνος άφησε στην καύση του ίσως ένα βασικό κλειδί κατανοησής του. Θα περάσουν χρόνια να μου λείψει πραγματικά, κι ίσως ποτέ. Δεν σου λείπουν εύκολα λόγια που είναι ένα με τα σπλάχνα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου