ΤΑ ΠΑΘΗ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΑ ΠΑΘΗ

 

Μπλεγμένος βρέθηκα σήμερα

σ᾽ ἕναν διαγωνισμὸ σκοταδιῶν,

καὶ στὴν ἡλικία μου ὀφείλω νὰ δηλώνω

ἄλλους ἀτελεύτητους δρόμους:

τὸν μετασχηματισμὸ τῶν κυμάτων,

τῆς σιωπῆς τὴν εἰλικρίνεια.

 

Ἕνας ἀριθμὸς εἶμαι ἁπλῶς

πεσμένος ἀπὸ κάποιο ἄσκοπο δέντρο

γιατὶ μὲ τὶς ρίζες του κατάφερε νὰ φτάσει

στῆς γῆς τὴν ἀποκεῖ πλευρά.

 

Ἡ ποσότητά μου εἶναι ἐμένα τὸ μαρτύριό μου.

 

Ὄνομα δὲν ἔχω ἀκόμα.

 

Σὲ κάποια πόλη θυμᾶμαι

περίμενα τὸ φθινόπωρο καὶ μὲ πῆρε ὁ ὕπνος·

μὲ βρῆκαν κάτω ἀπὸ τὸ χιόνι

νά ᾽χω τόσο παγώσει ἀπ᾽ τὴ λευκότητα

ποὺ εἶμαι ἀκόμα ἐκεῖ ἄγαλμα

χωρὶς προορισμὸ

χωρὶς κίνηση.

 

Ἡ πιὸ ἀληθινή μου κλίση

ἦταν νὰ φτάσω νὰ γίνω μύλος·

τραγουδώντας στὸ νερὸ μελέτησα

τὸν λόγο τῆς διαφάνειας,

ἀπὸ δὲ τὸ ἄφθονο στάρι ἔμαθα

τὴν πάντα ἐπαναλαμβανόμενη ταυτότητα.

 

Ἔτσι ἔφτασα νὰ γίνω ὅ,τι εἶμαι:

 

ἡ πιὸ κομματιασμένη καὶ μοιρασμένη καρδιά.

 

Εἶναι γνωστὸ ὅτι δὲν εἶναι μόνο δική σου

ἡ καρδιά σου καὶ ἡ τροφή της· ὁπότε

καὶ συμπεραίνουμε ὅτι ἡ καλοσύνη

δὲν εἶναι γιὰ νὰ τὴ φυλᾶμε στὴν τσέπη μας:

πόνο προξενεῖ ὁ πόνος ὁ δικός σου.

 

Ἡ στέγη σου ἀνήκει στὸν ἄνεμο.

 

Ὑπάρχει μι᾽ ἁλυσίδα ποὺ σάμπως ἄγκυρα δένει

μὲ ἀόρατους κρίκους

ὅλων τῶν κορμιῶν τὸν ἴσκιο:

γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅποιος πουλάει τὸν ἴσκιο του

δὲν πουλάει μόνο ὅ,τι ἔχει αὐτός,

ἀλλὰ καὶ ὅ,τι ἔχεις ἐσύ.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.