ΛΕΝΑ

 

MICHEL LEIRIS

 

ΛΕΝΑ

 

Σε σκέφτομαι

και η εικόνα σου χτίζει γύρω μου ένα φρούριο τόσο ακατάλυτο

που ούτε ο κριός των σύννεφων

ούτε της βροχής η μαλακή και εύπλαστη πίσσα

δεν μπορούν να κάνουνε τίποτα

ω στέρνα μου εσύ της σιωπής

απέναντι στον τοίχο τον διάτρητο απ’ τ’ αστέρια

που έχεις ορίσει να με περικυκλώσουνε

 

Τα σκυλιά σέρνονται και οι άνθρωποι

παίζουν διαγκωνιζόμενοι ή εκβάλλοντας κραυγές

Το γαϊτανάκι δεν διαθέτει εκκλησιαστικό όργανο ή επωδούς του κόσμου

πλην όμως γυρίζει

με το φωτοστέφανο των παιδικών ματιών του –

παραδείσιο παιχνίδι γεμάτο δαχτυλίδια

 

Ονειρεύομαι μέσα σου

την ακρόπολη μου χωρίς τάφρους ή κινητές γέφυρες

χωρίς τείχη χωρίς πύργους χωρίς πέτρες ή φτιασιδώματα

Αποκοιμιέμαι πίνοντας το πολύ πυκνό κρασί του ίσκιου σου

που σκεπάζει με την αρχιτεκτονική του χωρίς κανένα άλλο βάρος από αυτό που μετριέται στη ζυγαριά τού φωτός και του σκότους

όλα τα βουνά και όλους του κάμπους

όλα τ’ αμπέλια και όλες τις χώρες

 

Προηγουμένως

το στόμα μου εχλεύαζε την καλοκαιρία

ενώ τα μάτια μου δεν σκιάχτηκαν από τίποτ’ άλλο τόσο πολύ

όσο απ’ τον τυφώνα του σύμπαντος

Χωρίς να ξέρω αν ήμουν θηρίο

ή δέντρο

ή άντρας

παράλογοι με παράσερναν άνεμοι

τα χέρια μου έδερναν από παντού τον αέρα

και η μοίρα μου έπεφτε όπως πέφτουν τα μήλα

 

Σήμερα ωστόσο

αχ είσαι τόσο μα τόσο χλωμή

γιατί είσαι και ο ουρανός μου και ο διπλός καθρέφτης που πολλαπλασιάζει τους τοίχους και χύνει στη φυλακή μου το άπειρο

κι ακούω των σύννεφων τους συριγμούς

δεν φοβάμαι πια κανέναν και τίποτα

και μιλάω στου χειμώνα τα χιόνια

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.