ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

 

MICHEL LEIRIS

 

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

 

Στην αυγή των αισθήσεων

ανάμεσα σε δύο κήπους με κλειστούς συρματόπλεχτους φράχτες

κάτι σβάρνες ψηλές σιδερένιες φυλακίζουν τα βότανα και τις νεροσταγόνες

ένα μαύρο σπίτι υψώνεται

στο δε τριγωνικό του έμβολο αρέσει ν’ ακονίζεται στις ασήκωτες μυλόπετρες

εκεί ακριβώς όπου σαν άλλος κατάδικος πάει και προσδένεται η νύχτα

 

Ακαταπαύστως

βράδυ-πρωί ο πύργος παραμένει με τη στέγη μυτερή

το προπύργιο είναι μεθυσμένο απ’ τις παγίδες

και ολόγυρά του ο χρόνος φυλάει φρουρά

με την αρωγή και των νυχτερινών δημίων του

 

Ενίοτε ανεβαίνει ο συριγμός κάποιας σειρήνας

από τις σκοτεινές όχθες του ποταμού ίσαμε τα παράθυρα

ετούτου του γωνιακού κτιρίου

και η κραυγή του διαπερνά βάζοντας ζόρι τις κουρτίνες

και αφού διαλύσει τη χρυσή ουρανία της κλίνης

κατόπιν καταρρέει στο τέλος των πάντων

και πήζει στο κοίλωμα των σεντονιών γυμνότητα σταθερή και άτρεπτη

 

Ακαταπαύστως

ο ύπνος ή η αφύπνιση παραμένουν δίκοπο μαχαίρι

αναδεικνύεται εκεί ο διπλός ιστός της μαγείας

και γίνονται σατανικά όλα των ανέμων τα είδη

 

Ακαταπαύστως

η υλακή των σκύλων κουτουλάει επάνω στην αισθησιακή πρόσοψη

ενώ άνδρες και γυναίκες πίσω απ’ τα παράθυρα

συνεχίζουνε να κάνουν έρωτα

οπότε και όλα τα μιάσματα που έχει ξεράσει το ποτάμι
αργά-αργά εκλεπτύνονται

 

Ένα πλέγμα κορδονιών και καλωδίων

θα επιτρέπει πάντα να φιλτράρεται του ήχου η οξύτητα

Αυτή η φωνή, που πλάθεται στο κοίλωμα όλων των αφτιών

θα κουρνιάζει στις φωλιές των τερμιτών στις τρύπες του τοίχου

και δεν θα πάψει ν’ απλώνεται μέσ’ από τις υδρορρόες

σταγόνα τη σταγόνα όπως κάνει το νερό

και χάρη σε αυτό θα μάθει όλη η πόλη αύριο

 

ότι αφ’ ης στιγμής η λεπίδα των υλικών πραγματικοτήτων

θα έχει πάψει να χρησιμοποιεί του ονείρου το υπέροχο θηκάρι

το σπίτι θα καταρρεύσει

οπότε και όλοι οι υπναράδες και οι κοιμίσηδες θα καταστραφούν

όντας πια απαίσιοι άνθρωποι πνιγμένοι

μέσα στο πάνστιλπνο τέναγος των στάσιμων και γι’ αυτό μπαγιάτικων αντιπόδων

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.