RAINER MARIA RILKE
ΑΣΜΑ ΕΩΘΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
Η κλίνη ετούτη μην δεν μοιάζει τάχα με ακρογιάλι,
με μιαν ακτογραμμή, όπου οι δυό μας έχουμε πλαγιάσει;
Τοα δυο στητά σου στήθη είναι ό,τι βέβαιο, που πάλι
Την αίσθησή μου σε ίλιγγο την έχουν ξεπεράσει.
Και τούτ’ η νύχτα με όλες τις φωνές της, όπου κτήνη
ουρλιάζουν και άγρια ζώα και ξεσκιούνται απ’ την εσπέρα,
μην δεν μας είναι φρικαλέα ξένη; Κι έτσι εγίνη:
ό,τι έξω ψηλά αργό ανεβαίνει και το λένε ημέρα
μας είναι τάχα κατανοητότερο από εκείνη;
Εμείς θε νά ’πρεπε ο ένας μες στον άλλον να πλαγιάζει
παρόμοια με τους στήμονες γύρω απ’ τον ύπερό τους:
παντού πολλαπλασϊασμένο το άμετρο του σκότους
χωρεί και θημωνιάζεται και πέφτει· μας σκεπάζει.
Μα ενόσω εμείς, τα σφιχταγκαλιασμένα δύο ημίση,
κοιτάμε να μη δούμε τί κυκλοτερώς σιμώνει,
αυτό ίσως ή από σένα ή από μένα έξω βγει ή σκιρτήσει,
αφού τις δυό ψυχές μας προδοσία κραταιώνει
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου