MARIO LUZI
Η ΦΥΣΗ
Το χώμα και ταιριαστή του η θάλασσα
και κάπου ψηλά από πάνω μια θάλασσα πιο παιχνιδιάρα
από τη φλόγα των σπουργιτιών τη γρήγορη
και ο δρόμος
της σελήνης που ’χει κοιμηθεί και του ύπνου
των γλυκών σωμάτων που μισόκλειστα είναι στη ζωή
και στον θάνατο σε κάποια πεδιάδα·
και ’κείνες οι λαλιές πέφτουν, κατέρχονται
διαβαίνοντας μυστηριώδεις πύλες και χοροπηδάνε
πάνω μας σάμπως πουλιά τρελά να γυρίσουν
στα νησιά απ’ όπου ήρθαν κελαηδώντας·
εδώ έχει στρωθεί
ένα ράντζο από πορφύρα κι ένα νανούρισμα
για όποιον να κοιμηθεί δεν μπόρεσε –
τόσο σκληρή είταν η πέτρα,
τόσο μυτερός ο έρως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου