GARCILASO DE LA VEGA
[ΑΠΟ ΚΕΡΙ ΑΓΑΛΜΑ ΠΟΘΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΕ ΣΤΗΣΕΙΣ]
Από κερί άγαλμα ποθούσες να με στήσεις
να βλέπω για ήλιο μοναχά το πρόσωπό σου,
που όποιος τό ’δει και δεν πιάσει απ’ το δικό σου
το βλέμμα πυρκαγιά, του λείπουνε οι αισθήσεις.
Από τα μάτια σου ένα φως πηδάει επίσης
προς τα όξω, που ’ναι πιότερο φως κι από το φως σου,
και το κοιτώ πιο πάνω απ’ όσο αντέχω, ενώ σου
ζητώ τα μάτια μου να μην ξαναντικρύσεις
ποτέ στο μέλλον. Κι αν μακριά σου τόσο που ’μαι
και απ’ τη φωτιά των δυό ματιών σου τυλιγμένος
στις φλόγες λυώνω, το ότι ζω είναι, ναι, όντως θαύμα.
Κοντά σου, πες μου, σαν βρεθώ, ο χιλιοκαμένος,
και σε θωρώ, το ρίγος της στιγμής που ζούμε,
πώς γίνεται σε πάγο να γυρνάει το καύμα;
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου