Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ΛΟΥΙΣ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΟΝΤΕΡΟ!


LUÍS GARCÍA MONTERO (1958)


EL AMOR


Las palabras son barcos
y se pierden así, de boca en boca,
como de niebla en niebla.
Llevan su mercancía por las conversaciones
sin encontrar un puerto,
la noche que les pese igual que un ancla.

Deben acostumbrarse a envejecer
y vivir con paciencia de madera
usada por las olas,
irse descomponiendo, dañarse lentamente,
hasta que a la bodega rutinaria
llegue el mar y las hunda.

Porque la vida entra en las palabras
como el mar en un barco,
cubre de tiempo el nombre de las cosas
y lleva a la raíz de un adjetivo
el cielo de una fecha,
el balcón de una casa,
la luz de una ciudad reflejada en un río.

Por eso, niebla a niebla,
cuando el amor invade las palabras,
golpea sus paredes, marca en ellas
los signos de una historia personal
y deja en el pasado de los vocabularios
sensaciones de frío y de calor,
noches que son la noche,
mares que son el mar,
solitarios paseos con extensión de frase
y trenes detenidos y canciones.

Si el amor, como todo, es cuestión de palabras,
acercarme a tu cuerpo fue crear un idioma.



Το ποίημα αυτό μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου, που -ευλόγως- θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της. Τη ευχαριστούμε, πάντως!

2 σχόλια:

  1. Για τον Κανέλλο:

    Έρωτας

    Καράβια οι λέξεις
    και χάνονται έτσι, από στόμα σε στόμα,
    από ομίχλη σε ομίχλη.
    Την πραμάτεια τους μεταφέρουν με τις συζητήσεις,
    δίχως λιμάνι να βρίσκουν,
    και η νύχτα να τις βαραίνει, με άγκυρα ίδια.

    Να συνηθίσουν, οφείλουν, στο γήρας
    και στην υπομονή του ξύλου
    που το δέρνουν τα κύματα,
    ενώ ολοένα πλήττονται και αργά διαλύονται,
    ώσπου η θάλασσα
    στα αμπάρια τα ταλαιπωρημένα να εισβάλει
    και να τις βυθίσει.

    Βλέπεις, η ζωή στις λέξεις εισβάλλει
    όπως η θάλασσα στο καράβι,
    με χρόνο καλύπτει το όνομα των πραγμάτων
    και στη ρίζα ενός επιθέτου φέρνει
    τον ουρανό μιας ημερομηνίας,
    το μπαλκόνι ενός σπιτιού,
    το φως μιας πόλης που σε ποταμό καθρεφτίζεται.

    Γι’ αυτό, ομίχλη με την ομίχλη,
    όταν ο έρωτας στις λέξεις εισβάλλει,
    στα τοιχώματά τους χτυπά, και σε αυτές αφήνει
    τα σημάδια μιας ιστορίας προσωπικής•
    και εγκαταλείπει στο παρελθόν των λεξιλογίων
    αισθήσεις του κρύου και της ζέστης,
    νύχτες που είναι νύχτα,
    θάλασσες που είναι θάλασσα,
    μοναχικούς περιπάτους με προέκταση μια φράση
    και τρένα σταματημένα και τραγούδια.

    Αν ο έρωτας, σαν όλα τα άλλα, είναι θέμα λέξεων,
    τότε, πλησιάζοντας το σώμα σου,
    ανακάλυψα μια γλώσσα.


    Θερμούς χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή