ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ

 

PIERRE REVERDY

 

ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ

 

Τ’ άλογα τον αφρό ξανασέρνοντας και τα κύματα. Όλα τα μπότζια και όλα τ’ αντιμάμαλα του αέρα να κυλούν προς τα διαφράγματα, τα επίπεδα οχήματα να θημωνιάζονται απ’ τον άνεμο στον ίσκιο, καθώς και οι κεφαλοκουλούρες της θύελλας.

  Στο πνεύμα που απορρίπτει το μαύρο του στο χείλος των προσόψεων όλων.

  Η κοφτερή γωνία του τοίχου όπου θραύεται η μέρα,

  οι αχτίδες τρυπώντας των καταστημάτων τα τζάμια,

  ο γύψος σε κάτι γουβιασμένα μάγουλα,

  η πείνα στου σώματος τα βάθη.

  Η εύγευστη και γαλανή ημέρα καταποντίζεται στον δρόμο που κατηφορίζει βιαστικός, απ’ τα ρυάκια που γελούν παρασυρμένη. Και τα τιθασευμένα πεζοδρόμια νά ’ναι την ίδια ώρα περίλυπα.

  Και σοβαρός ο άντρας μόνος του, στα πράσινα παραπετάσματα ανάμεσα.

  Μιλάει για το ταξίδι που διακόπηκε στην ώρα του. Για την έλλειψη όψεως στην υπεραμυνόμενη του εαυτού της ράχη.

  Στο τέλος του περίπλου και του εν λόγω διακόσμου. Τί πιο φυσικό – το χέρι ή το παράστημα;

  Ή μήπως τα ίχνη στον αέρα του κόσμου αυτού, που είναι υπερβαλλόντως μακρόσυρτος;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.