ΔΕΛΤΑ

EUGENIO MONTALE

ΔΕΛΤΑ

Τη ζωή, που μες στις μεταγγίσεις σπάζει
τις μυστικές, την έχω εγώ με σένανε δεμένη:
κι εκείνη που χτυπιέται εντός της μοιάζει
σχεδόν να μη σε ξέρει, παρουσία εκδιωγμένη.

Όταν μπουκώνει ο χρόνος μες στα φράγματά του,
η εναλλαγή σου αποκρίνεται στην άμετρη δική του,
και αναδύεται μνήμη, φανερότερη
από τα σκοτεινά τα μέρη όπου κατέβαινες
όπως και τώρα, έπειτ' απ' τη βροχή, ξαναπυκνώνει
το πράσινο επάνω στα κλαδιά, στους τοίχους το κιννάβαρι.

Δεν ξέρω τίποτα για σένα εκτός απ' το βουβό
το μήνυμα που με σταματάει στο δρόμο:
αν υπάρχεις ως μορφή ή ιδέα στην καπνούρα
κάποιου όνειρου, σε τρέφει
η ακτή που πυρέσσει, θολώνει και κοχλάζει
στην παλίρροια κατάντικρυ.

Τίποτα δικό σου στων τεφρών και διάτρητων ωρών
το τρέκλισμα πάρεξ του θειαφιού μια λάμψη, κι αυτό όλο
έξω από το σφύριγμα των ρυμουλκών
που μέσ' από την καταχνιά πλευρίζουνε στο μώλο.

Mετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.