ΔΕΞΑΜΕΝΗ

EUGENIO MONTALE

ΔΕΞΑΜΕΝΗ

Στο τρεμουλιαστό γυαλί από πάνω πέρασε

χαμόγελο αμαρυλλίδας ανθισμένης –

απ’ τα κλαδιά της τρέχαν βιαστικά τα σύννεφα,

και από το βάθος ανέβαινε ξανά επάνω

η όψη της η τολυποειδής ξεθωριασμένη.

Κάποιος δικός μας πέταξε ένα βότσαλο

κι έσπασε την αστραφτερή επιφάνεια:

η απαλή επίφαση έγινε θρύψαλα.

Να όμως, κάτι άλλο περνάει

ξυστά επάνω απ’ τον πλωτό καθρέφτη

που έχει ξαναγίνει τώρα λείος:

όχι, δεν μπορεί να τιναχτεί, ν’ αναβλύσει –

να ζήσει θέλει, και δεν ξέρει πώς·

σαν το κοιτάς, αποτραβιέται, γυρνάει κάτω:

γεννήθηκε και πέθανε, κι ούτε έχει όνομα δικό του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.