ΧΙΟΝΟΣΚΟΝΗ

KRISZTINA TÓTH (1967)

ΧΙΟΝΟΣΚΟΝΗ

Πού πήγανε τριανταδύο χρόνια;

Πώς κύλησαν οι μέρες κι οι βδομάδες;

Πάει τέλειωσε

δεν έχει άλλο –

– το παρόν δανείζει χρόνο

(εκεί που δεν είμαι).

Αλλά το παρελθόν

είναι εκεί

τόσος χρόνος πέρασε, σχεδόν όλος.

Αλλά

δεν είναι μόνο αυτό που με ξαφνιάζει:

τόσο το φεγγάρι

όσο και ο ήλιος

έχουν φασκιώσει τη ζωή μου τώρα που πάγωσε –

ό,τι δεν έχω κάνει, τώρα το σχεδιάζω.

Από τη ζωή μου άλλωστε

έχω ζήσει τη μισή:

το πρόσωπό μου βλέπεται ακόμη,

το στήθος μου καλά κρατάει, τολμώ

να πω. Όλα εντάξει

ώς εδώ.

Υπάρχει κι ένα αγοράκι (το χρυσό μου!).

Ίσως ν’ αρχίσει να μιλάει εφέτος:

ιδού η φλυαρία

του χειμώνα.

Αλλά πού πήγαν άραγε όλα όσα πέρασα,

όλα αυτά τα χρόνια της χιονόσκονης;

Η σκόνη μου,

η ζέστη μου

ένα αγοράκι (το χρυσό μου!).

Ίσως ν’ αρχίσει να μιλάει εφέτος:

ιδού η φλυαρία

του χειμώνα.

Αλλά πού πήγαν άραγε όλα όσα πέρασα,

όλα αυτά τα χρόνια της χιονόσκονης;

Η σκόνη μου,

η ζέστη μου

έγιναν ένα με το διάστημα

ή μήπως άφησαν πίσω τους κάποιο ίχνος;

Ό,τι έμεινε

– είναι ν’ απορεί κανείς–

στα βάθη των λέξεων και των καρδιών

μα έτσι θα ξοφλήσει η ζωή μου;

Ή μήπως

Ακίνητη

Πίσω από αυτή την τόσο μπερδεμένη ζωή

που μόλις άγγιξα

θα ’ρθει μια μέρα, εκεί που θα στέκομαι,

η φώτιση για να την καταλάβω επιτέλους;

Μετάφραση: Γιώργος Βέης.

Από το βιβλίο: «Η κοινή μας φούγκα – Ανθολογία νέων ούγγρων ποιητών», εισαγωγή Αλέξης Ζήρας, επιμέλεια Ρούλα Κακλαμανάκη, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010, σελ. 125-126.