PABLO NERUDA
ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΚΟΚΑΛΙΑΡΗ
Θυμᾶσαι μᾶλλον ἕναν ἄντρα
κοκαλιάρη
ποὺ ἀπ᾽ τὰ σκοτάδια ἐχύμιξε ἔξω σὰν μαχαίρι
καὶ πρὶν τὸ μάθουμε ἐμεῖς, τό ᾽ξερε ἐκεῖνος:
καπνὸ
εἶδε καὶ εἶπε πὼς ἀπ᾽ τὴ φωτιὰ πηδοῦσε.
Ἡ ὠχρὴ γυναίκα μὲ τὴ μελανή της κόμη
ἦρθε... ἀναδύθηκε σὰν ψάρι τῆς ἀβύσσου,
καὶ ἀνάμεσά τους στῆσαν, κόντρα στὴν ἀγάπη,
μιὰ μηχανὴ ὁπλισμένη μὲ χιλιάδες δόντια.
Γυναίκα καὶ ἄντρας ρήμαξαν βουνὰ καὶ κήπους,
ποτάμια
κατεβῆκαν, τοίχους ἀνεβῆκαν,
στὶς κορυφὲς κανόνια στυγερὰ ἀνεβάσαν.
Ἡ ἀγάπη τότε ἔμαθε ἀγάπη
πὼς τὴ λένε.
Τὸ βλέμμα μου σὰν ἔστρεψα πρὸς τ᾽ ὄνομά σου
ἐγώ, ἡ καρδιά σου, ἀγάπη, μοῦ ἄνοιξε τὸν δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου