Ο ΑΛΛΟΣ

 

JORGE LUIS BORGES

 

Ο ΑΛΛΟΣ

 

Στὸ πρῶτο ἀπ᾽ τὰ χιλιάδες χάλκινα μακρὰ

ἑξάμετρά του ὀ Ἕλληνας ἐπικαλεῖται

τὴν μῆνιν τοῦ Ἀχιλλέα γιὰ νὰ ὑμνήαει εἴτε

τὴ μούσα τὴ γνωστὴ εἶτε μιὰ κρυφὴ φωτιά.

Ἤξερε ὅτι ἕνας ἄλλος —ἕνας Θεός— κινεῖ

μ᾽ αἰφνίδιο φῶς τοὺς σκοτεινούς μας μόχθους. Αἰῶνες

μετὰ ἔρχεται ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ πεῖ μὲ εἰκόνες

ἀχνὲς ὅτι τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ.

Τὸ τέλειο ἐργαλεῖο (τὸ πέρα ἀπ᾽ τὰ συνήθη)

ὁ ἀδίστακτος καὶ ἀνώνυμος θεὸς τὸ δίνει

στοὺς ἐκλεκτούς του: ὁ Μίλτων παίρνει τὴν ὀδύνη

τῶν τοίχων τῆς σκιᾶς· ὁ Θερβάντες μόνο λήθη.

Δικό του εἶναι ὅ,τι μὲς στοῦ χρόνου ἐγκεταστάθη

τὴ μνήμη. Ἁπλῶς δικό μας εἶν᾽ τὸ κατακάθι.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.