ΑΓΩΝΙΑ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΑΓΩΝΙΑ

 

Μπορεί να με κάνει άραγε Αυτή να συγχωρήσω τις διαρκώς συντριβόμενες φιλοδοξίες μου; –  μπορεί ένα τέλος ευμάρειας ν’ αποκαταστήσει τις εποχές της πενίας; – μπορεί μια μέρα όλο επιτυχίες να μας αποκοιμίσει πάνω στης μοιραίας μας ανικανότητας το όνειδος;

(Ω παλάμες! διαμάντι! – Έρωτα, δύναμη! – κάτι ανώτερο απ’ όλες τις χαρές και τις δόξες! – με κάθε τρόπο δε, και παντού, οπουδήποτε, – Δαίμονα, θεέ, – Νεότητα τούτου εδώ του όντος· περί εμού ο λόγος!)

Γίνεται δηλαδή τα ατυχήματα της μαγείας των επιστημών και τα κινήματα της κοινωνικής αδελφότητας να λατρεύονται ως προοδευτική επανόρθωση της πρώτης ειλικρίνειας;...

Πλην όμως η Βαμπίρα που μας ευγενίζει διατάζει να διασκεδάζουμε με ό,τι μας αφήνει, αλλιώς γινόμαστε αναποδράστως φαιδρεπίφαιδροι.

Οφείλουμε έτσι να κυλιόμαστε στις πληγές, περνώντας μέσ’ απ’ τον βαριεστημένον αέρα και την αγέλαστη θάλασσα· μέσ’ από τα βάσανα και απ’ τα μαρτύρια όλα, από τη σιωπή των φονικών υδάτων και του αιμοσταγούς αέρα· μέσ’ απ’ τα βασανιστήρια που γελούν την ώρα που σχίζουν την απαισίως κυματοειδή σιωπή τους.

 

Μετάφραση : Γιώργος Κεντρωτής.