ΩΔΗ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ

 

PABLO NERUDA

 

ΩΔΗ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ

 

Κρασί χρώμα ημερήσιο,

κρασί χρώμα νυχτερινό,

κρασί με πόδια όλο πορφύρα

ή αίμα από ατόφυο τοπάζι,

κρασί,

της γης παιδί

αστερωμένο,

κρασί, λείο

σαν χρυσό σπαθί,

και τρισάπαλο

σαν τσαλακωμένο βελούδο,

κρασί σαν του σαλίγκαρου το τσόφλι

και αιωρούμενο, κρασί

ερωτιάρικο,

θαλασσινό,

ποτέ σου δεν εχώρεσες σε μία μόνο

κούπα,

σ’ ένα μόνο τραγούδι, σ’ έναν μόνο άνθρωπο,

κρασί κοραλλένιο, αγελαίο,

για να μην πω και αμοιβαίο.

Φορές- φορές

τρέφεσαι με αναμνήσεις

θανάσιμες,

στο κύμα σου πάνω

πηγαίνουμε από τάφο σε τάφο,

λιθοξόε εσύ του κατάψυχρου τάφου,

και κλαίμε

χύνοντας δάκρυα διαβατικά,

εσένα όμως

το όμορφο

ανοιξιάτικο ρούχο σου

είναι αλλιώτικο,

η καρδιά ανεβαίνει στα κλαδιά,

ο άνεμος κινεί τη μέρα,

τίποτα δεν ξεμένει

στην ακίνητη ψυχή σου μέσα.

Το κρασί

κινεί την άνοιξη,

σαν φυτό μεγαλώνει η χαρά,

πέφτουν τοίχοι,

βράχια,

κλείνουν οι άβυσσοι,

γεννιέται το τραγούδι.

«Ω εσύ κρασοκάνατό μου στην έρημο

με τη γλυκιά κοπέλα που αγαπάω»,

έχει πει ο παλιός ο ποιητής.

Ας προσθέσει τώρα το κρασοκάνατο

στο φιλί της αγάπης

και το φιλί το δικό του.

 

Αγάπη μου, η λαγόνα σου

έγινε ξαφνικά

η ξέχειλη καμπύλη

της κούπας,

το στήθος σου είναι το τσαμπί,

το φως του αλκοόλ η κόμη σου,

οι ρώγες του οι θηλές σου,

ο αφαλός σου το γνήσιο γραμματόσημο

το σφραγισμένο στην καράφα της κοιλιάς σου,

και ο έρωτάς σου ένας καταρράκτης

άκρατο κρασί,

η διαύγεια που πέφτει πάνω στις αισθήσεις μου,

το χθόνιο της ζωής μεγαλείο.

 

Αλλά δεν είσαι

μόνο έρωτας,

φλεγόμενο φιλί

ή καρδιά καμένη –

είσαι της ζωής κρασί,

μα

και φιλία ανάμεσα στ’ ανθρώπινα πλάσματα,

είσαι διαφάνεια,

χορωδία πειθαρχημένη,

είσαι των ανθέων αφθονία.

Σ’ ένα τραπέζι,

όταν μιλάνε οι άνθρωποι,

εγώ λατρεύω

το φως μιας μποτίλιας

με πανέξυπνο κρασί.

Ας το πιούνε,

κι ας θυμούνται σε κάθε του

στάλα χρυσή, ή

ή σε κρυστάλλινο κύπελλο

ή σε κουτάλια άλικα

αυτόν που δούλεψε απ’ το φθινόπωρο

ίσαμε να γεμίσουν τα σταμνιά με κρασί

και ώσπου να μάθει

ο σκοτεινός ο άνθρωπος,

στις τελετές του μαγαζιού του,

να θυμάται τη γη και τα καθήκοντά της

και να διαδίδει των καρπών το υπέρτατο άσμα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.