ΠΑΛΑΙΙΚΗ ΝΥΚΤΩΔΙΑ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΠΑΛΑΙΙΚΗ ΝΥΚΤΩΔΙΑ

 

Πνοή ανέμου ανοίγει οπερατικές ρωγμές στις μεσοτοιχίες, — θολώνει τις περί τον άξονα περιστροφές πάνω στις χαλασμένες στέγες, — διασκορπίζει των τζακιών τα όρια, — δημιουργεί εκλείψεις παραθύρων. — Περπατώντας κατά μήκος του αμπελώνα και με το που  πήγα κι ακούμπησα το πόδι μου σε μιαν υδρορρόη, — κατέβηκα μέσα σε τούτη την καρότσα, η εποχή της οποίας υποδηλώνεται αρκούντως ευκρινώς απ’ τους κυρτούς καθρέφτες, τους αμφίκυρτους άβακες και τους όλο περιελισσόμενες καμπύλες σοφάδες. — Νεκροφόρα του ύπνου μου, ξέχωρη και απομονωμένη, βοσκοκάλυβο της κουταμάρας μου, το όχημα στρίβει πάνω στο χορτάρι του σβησμένου δρόμου. Και σε κάτι φαγωμένο ψηλά, στο επάνω μέρος του δεξιού καθρέφτη, στροβιλίζονται οι κάτωχρες σεληνιακές φιγούρες, φύλλα, στήθη· — Σκουρόχρωμο πράσινο και γαλάζιο εισβάλλουν στην εικόνα. Ξεζεύονται γύρω σε κάποιο χαλικομπάλωμα.

— Εδώ, θα σφυρίξουν για την καταιγίδα, και για τα Σόδομα, — και για τα Σόλυμα, — και για τ’ άγρια ​​θεριά και για τα στρατεύματα, — (Ταχυδρόμοι από την άμαξα και κτήνη ονειρώδη θα ξαναπιάσουν κάτω από τα πιο αποπνικτικά δάση να με βυθίσουν ίσαμε τα μάτια μου σε πηγή μεταξένια).

—Και, μαστιγωμένους στα κυματιστά νερά που θα παφλάζουν και στα χυμένα ποτά, θα μας στείλουν να κυλιστούμε μέσα στις υλακές των μολοσσών...

— Πνοή ανέμου διασκορπίζει των τζακιών τα όρια.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.