ΠΟΛΗ

 

ARTHUR RIMBAUD

 

ΠΟΛΗ

 

Είμαι εφήμερος και όχι και τόσο πολύ δυσαρεστημένος πολίτης μιας μητρόπολης σύγχρονης και συνάμα ωμής, ωμής δε, επειδή το όποιο παραδεδεγμένο γούστο ως προς την επίπλωση των σπιτιών και τις εξωτερικές τους όψεις καθώς και ως προς το πολεοδομικό σχέδιο έχει πια καταστρατηγηθεί και εκτροχιαστεί. Το βέβαιο είναι ότι εδώ δεν θα ανακαλύπτατε τα ίχνη κανενός δεισιδαιμονικού μνημείου. Η ηθική και η γλώσσα έχουν –επιτέλους!– υπομειωθεί στην απλούστερή τους έκφραση. Όλα τούτα τα εκατομμύρια άνθρωποι, που ουδόλως χρειάζεται να γνωρίζονται, κουβαλούν ομοίως την εκπαίδευση, το επάγγελμα και τα γεράματά τους, που η ίδια η βιοτική πορεία γίνεται πολλές φορές μικρότερη σε μάκρος απ’ ό,τι αποτυπώνει η κάθε τρελή στατιστική για τους λαούς της ηπείρου. Όπως ακριβώς βλέπω κι εγώ από το παράθυρό μου νέα φάσματα να κυλάνε μέσ’ απ’ τον πηχτό και αιώνιο καπνό του κάρβουνου –τη σκιά μας στα δάση, τη θερινή μας νύχτα!–, έτσι βλέπω και νέες Ερινύες, μπροστά στο κότατζ μου που είναι και η πατρίδα μου και όλη μου η καρδιά, αφού όλα εδώ του μοιάζουν, – η άνευ δακρύων Θανή, η δραστήρια κόρη και υπηρέτριά μας, Έρωτας απεγνωσμένος και Έγκλημα όμορφο που φωνασκεί όλο τσιρίδα και κακό στις λασπουριές του δρόμου μέσα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.