ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΕΑ ΤΟ 1930 Ο ΛΟΡΚΑ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

ΜΙΚΡΟ ΑΠΕΙΡΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Στὸν Λουὶς Καρδόσα ὓ Ἀραγόν

 

Παίρνω λάθος δρόμο

φτάνω θὰ πεῖ στὸ χιόνι

καὶ φτάνω στὸ χιόνι

γιὰ εἴκοσι θὰ πεῖ αἰῶνες

τὰ χόρτα τῶν νεκροταφείων βόσκω.

 

Παίρνω λάθος δρόμο

φτάνω θὰ πεῖ στὴ γυναίκα,

στὴ γυναίκα ποὺ δὲν φοβᾶται τὸ φῶς,

στὴ γυναίκα ποὺ σφάζει δυὸ πετεινοὺς τὸ δευτερόλεπτο,

καὶ εἶναι φῶς ποὺ πετεινοὺς δὲν τρέμει

καὶ πετεινοὶ ποὺ δὲν νογᾶν νὰ τραγουδοῦν στὸ χιόνι.

 

Ἂν μὲ τὴν καρδιὰ ὅμως τὸ χιόνι κάνει λάθος,

ἴσως νὰ φυσήξει ἡ Ὄστρια,

κι ἔτσι, καθὼς ὁ ἄνεμος γιὰ βογκητὰ δὲν νοιάζεται,

θὰ πρέπει τῶν νεκροταφείων χόρτα

καὶ πάλι νὰ βοσκήσουμε.

 

Εἶδα δύο στάχυα πονεμένα κέρινα

ποὺ θάβαν ἕνα ἡφαιστειακὸ τοπίο,

καὶ εἶδα καὶ δύο τρελόπαιδα νὰ κλαῖν καὶ νὰ βουλώνουν

τὶς κόρες τῶν ματιῶν κάποιου δολοφόνου.

 

Τὸ δύο οὐδέποτε ὡστόσο ὑπῆρξε ἀριθμός,

γιατὶ εἶναι μιὰ ἀγωνία παρέα μὲ τὸν ἴσκιο της,

γιατὶ εἶναι ἡ κιθάρα ὅπου ἀπελπίζεται ὁ ἔρωτας,

γιατὶ εἶναι ἡ ἐπίδειξη ἑνὸς ἀπείρου ποὺ δὲν εἶναι δικό του

καὶ εἶναι τὰ τείχη τοῦ νεκροῦ

καὶ ἡ τιμωρία τῆς δευτέρας εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων παρουσίας.

Οἱ νεκροὶ μισοῦν τὸ δύο,

πλὴν ὅμως τὸ δύο αὐτὸ τὶς γυναῖκες νανουρίζει,

καὶ ὅπως ἡ γυναίκα τρέμει τὸ φῶς,

ἔτσι καὶ τὸ φῶς τρέμει μπρὸς στοὺς πετεινούς,

ἐνῶ οἱ πετεινοὶ ξέρουν νὰ πετοῦν μόνο στὸ χιόνι,

γι᾽ αὐτὸ κι ἐμεῖς γιὰ πάντα νὰ βόσκουμε θὰ πρέπει

τὰ χόρτα τῶν νεκροταφείων.

 

10 Ἰανουαρίου 1930, Νέα Ὑόρκη

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.