ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΣΤΙΣ 12.00
ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΤΟΥ Βιβλιοπωλείο Gutenbergπαρουσιάζουμε τα "Αλάνια" του Παζολίνι ο Νίκος Σαραντάκος κι εγώ.
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΣΤΙΣ 12.00
ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ ΤΟΥ Βιβλιοπωλείο Gutenberg
VICENTE ALEIXANDRE
ΤΟ
ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑ
Το
φεγγάρι είναι απουσία
Καρολίνα Κορονάδο
Το
φεγγάρι είναι απουσία.
Και
αναμένεται πάντοτε.
Τα
φύλλα είναι της σάρκας θροΐσματα.
Οτιδήποτε
άλλο εκτός από άλογα χλομά αναμένεται.
Όπως
βεβαίως και τούτα τα ατσάλινα κράνη
(το
φεγγάρι στις βλεφαρίδες),
τούτα
τα ατσάλινα κράνη πάνω απ’ το στήθος
(το
φεγγάρι ή ασαφής γεωμετρία)...
Αναμένεται
πάντοτε σαν άλλη ελπίδα
ότι
το στήθος δεν θα είναι στο τέλος-τέλος κοίλο.
Μα
το φεγγάρι είναι απουσία,
οδυνηρό
κενό της ολοστρόγγυλης νύχτας,
που
δεν φτάνει να είναι κερί, αλλά ούτε και μάγουλο είναι.
Τα
μακρινά άλογα, η μακρινή θάλασσα, οι αλυσίδες που βροντάνε,
εκείνη
η ξαπλωμένη άμμος που πάντοτε υποφέρει,
εκείνη
τη μαραμένη παραλία, που είναι νύχτα
στην
άκρη-άκρη των ξερών και κίτρινων ματιών.
Αναμένονται
πάντοτε.
Φεγγάρι,
θαύμα ή απουσία,
ουράνια
περγαμηνή στο χρώμα των χεριών
που
βρίσκεται έξω,
στην
άλλη πλευρά όπου το κενό του διαστήματος είναι φεγγάρι.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
VICENTE
ALEIXANDRE
MNHMH
Απουσιών
κοιλάδα διάφανη
και
δροσιά έτοιμη από σύννεφα
χαρίζουν
παρουσία σ’ ένα ζωντανό
τοπίο
που ανακαλύφθηκε μόλις.
Η
μοναξιά μέσα του
υγρή
με
ηρεμεί,
με
αφήνει να αιωρούμαι
πάνω
από τη ροή του χρόνου.
Το
απόγευμα υπήρξε στρεβλό
απ’
τα φώτα στον καθρέφτη,
όπου
και θα τα δουν τα μάτια μου
να
παίζουν μέσα στη σιωπή
τη
θαμπή και γλυκιά φάρσα
των
μαζών: την αντανάκλασή σου.
Πιάνω
έτσι την αβέβαιη
του
κορμιού σου τη δίοδο
πάνω
στη βάση την ευχάριστη,
τη
ρευστή του καθρέφτη.
Και
κοιτάζω στο περιθώριο
τα
χέρια σου, με την ομιχλώδη
της
φυγής χειρονομία
να
με κλέβουν, όντας διψασμένος.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ DIRAC :
(∂ + m) ψ = 0
Αν
δύο χωριστά συστήματα αλληλεπιδράσουν
για
χρόνον ορισμένον και κατόπιν χωριστούν,
κι
αν είναι χωριστά, έ
ν α σύστημα θ’ αποτελούν
Όλα
όσα στο ένα γίνουν, το άλλο θα το επηρεάσουν
ασχέτως
του αν απόσταση τεράστια τα χωρίζει.
Σ’
ένα σημείο μια στιγμή αν δύο σωματίδια
συνδέθηκαν,
συνδεδεμένα παραμένουν και ίδια
για
πάντα, ακόμα κι αν έτη φωτός απέχουν. Χτίζει η
καρδιά
με αυτή την κβαντική εμπλοκή ό,τι εξετράπη
και
χάθηκε: του φτιάχνει σπίτι που το λένε α γ ά π η.
SALVATORE QUASIMODO
ΟΙ ΝΕΚΡΕΣ ΚΙΘΑΡΕΣ
Η γη μου είναι τα ποτάμια
της, κολλητά στη θάλασσα,
κανένας άλλος τόπος δεν
έχει φωνή τόσο αργή,
κι εκεί τα πόδια μου
πατάνε και πηγαίνουν
ανάμεσα απ’ τα βούρλα που
σαλιγκάρια τα βαραίνουν.
Είναι βέβαια φθινόπωρο.
Κομματιασμένες στον άνεμο
σηκώνουν τις χορδές τους οι
νεκρές κιθάρες
και στο μαύρο στόμα τους κάποιο
χέρι τρέμει
με δάχτυλα πύρινα.
Στου φεγγαριού τον
καθρέφτη
χτενίζονται κορίτσια με
πορτοκάλινα στήθη.
Ποιός κλαίει; Τ’ άλογα ποιός
τα μαστιγώνει στον αέρα
τον κόκκινο; Σε τούτη εδώ
θα σταματήσουμε εμείς την όχθη
όπου αλυσίδες χαλκεύει η
χλόη, κι εσύ, αγάπη μου, όχι,
μη με φέρνεις μπρος στον
αχανή εκείνον
τον καθρέφτη: εκεί μέσα βλέπεις
παιδιά
που τραγουδάνε και νερά
και δέντρα θεόρατα.
Ποιός κλαίει; Όχι εγώ,
πίστεψέ με: στα ποτάμια
κυλούν πλαταγισμοί
καμουτσικιών απελπισμένοι,
τα ζοφερά τα άλογα τα
θκειαφένια αστροπελέκια.
Δεν κλαίω εγώ – η φυλή
μου εμένα έχει μαχαίρια
που φλέγονται και
φεγγάρια και πληγές που καίει.
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.