ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ

 

VICENTE HUIDOBRO

 

ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΠΑΓΟΔΕΣ 

Ω ψυχή μου! Μπες στον εαυτό σου υποχωρώντας και μην ψάχνεις άλλο για της ζωής τα αινίγματα εν μέσω οχλαγωγίας· έλα στη Σιωπή.

 

Οι ψυχές είναι Παγόδες Απόκρυφες, μα και μυστηριώδεις συνάμα, η δε μοναξιά τους όντας γεμάτη κόσμους έχει αντηχήσεις παράξενες.

 

Είναι Παγόδες Απόκρυφες όπου υπάρχουν πολύ μικρές και μόλις αντιληπτές χειρονομίες, όμως είναι προ πάντων αυτές που φαίνονται μεγάλες στο μυαλό μας. Τούτες οι χειρονομίες εμφανίζονται πάνω απ’ τα δυνατότερα πάθη της ζωής και εξάπτονται όντας συγχρόνως αναγγελίες πραγμάτων ανώτερων.

 

Ψυχή μου, πέρνα δίχως φόβο στη Θεία Παγόδα, και το φως του φεγγαριού που μπαίνει από την πόρτα θα σε συνοδεύσει στα πρώτα σου λίγα βήματα· εκεί που τελειώνει η κυριαρχία του σταμάτα, διαλογίσου πρωτίστως ό,τι έχεις δει και κατόπιν κάνε το βήμα και πέρνα στο απόλυτο σκοτάδι, μπες και γρήγορα θα το συνηθίσουν τα μάτια σου.

 

Η Απόκρυφη Παγόδα είναι γεμάτη γλυκιά Αρμονία, και θα νιώσεις τις αισθήσεις σου να κολυμπούν σε θάλασσα άπειρης μέθης.

Τα μάτια μου έχουν τυφλωθεί κοιτάζοντας μάταια το σκοτάδι του φωτός και γι' αυτό γυρεύουν τώρα το φως του σκότους.

Τα πόδια μου είναι κουρασμένα να τρέχουν και να τρέχουν συνέχεια σε άλλα και άλλα μονοπάτια.

Έλα, Ψυχή μου, και κοντεύουμε: Το Μονοπάτι του Μεταξιού είναι το μόνο που σε βγάζει στην Απόκρυφη Παγόδα.

 

Πρώτα όμως άκουσε κάτι εδώ:

Για να μπορέσεις να φτάσεις στη μεγάλη Παγόδα, το μέτωπό σου θα πρέπει να έχει γίνει απ’ τον διαλογισμό κατάχλομο.

Τα μάτια σου θα πρέπει να λάμπουν, ν’ αστράφτουν από τρυφερότητα.

 

Πρέπει να σκεπάσεις τ’ αφτιά σου με το πανωφόρι σου, για να μην νιώσεις κανέναν απ’ έξω θόρυβο, αλλά μάλλον το νόστιμο από μέσα τραγούδι που μοιάζει μ’ εκείνους τους νυχτερινούς θορύβους που ακούγονται στα βουνά.

Πρέπει ν’ αγαπάς τη Φύση με θάμβος πυρετικό και πρέπει να είσαι πάντοτε έτοιμη για τις ακόμα μεγαλύτερες εκπληκτικές ναρκώσεις.

Να ζητάς πάντα το αληθές νόημα των πάντων. Το νόημα των δέντρων, του ποταμού και της φωτιάς,

το νόημα των βουνών και της νύχτας, το νόημα της γης και του αέρα, του έρωτα και του πόνου.

 

Εσύ, Ψυχή μου, εσύ πρέπει να είσαι σ’ επαφή με την ψυχή των πραγμάτων, πρέπει να φτάσεις στις έσχατες ρίζες τους.

Βάλε σε όλα το πάθος σου, Ψυχή μου, και θα δεις πόσα πράγματα μένουν ακόμα για να σε εκπλήττουν.

 

Μα μην αφήσεις τούτο το πάθος να ταράξει τη γαλήνη σου, πρέπει να είσαι πάντοτε ήρεμη, να κολυμπάς σε άφατη γλυκύτητα, γεμάτη ιερό ενθουσιασμό, σαν εκείνα τα μεγάλα άνθη που αιωρούνται την ώρα που επικρατεί υπερθαύμαστη ηλιοφάνεια πάνω από τη μέση κάτι γαλήνιων λιμνών.

 

Ψυχή μου, γύρεψε να βρεις το μονοπάτι του μεταξιού που περνάει μέσ’ από σένα την ίδια.

 

Ζήτησε την απομόνωση.

Και πόσο εύκολο είναι, αν έχεις ήδη πεισθεί για την κενότητα των πάντων.

Πόσο εύκολο είναι, αν συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η επιθυμία για απόλυτη πληρότητα, που είναι ό,τι σε κάνει άπειρη, ουδέποτε θα εκπληρωθεί.

Όταν έχεις δοκιμάσει όλες τις απολαύσεις και έχεις γευτεί όλα τα θέλγητρα και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις με ειλικρίνεια στον εαυτό σου: Όχι ακόμα.

 

Όταν έχεις κατακτήσει όλες τις επιστήμες και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις γεμάτη πόνο και απογοήτευση: Όχι ακόμα.

 

Όταν έχεις φτάσει να έχεις ικανοποιήσει ό,τι ορέχτηκες και επιθυμούσες, ό,τι λαχτάρησες και προσευχόσουν και αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένη, εσύ η ίδια θ’ απαντήσεις με τραγική απελπισία: Όχι ακόμα.

 

Όχι ακόμα. Κάτι λείπει. Όχι ακόμα τώρα και ξανά και πάντα όχι ακόμα. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους. Δεν υπάρχει αγκαλιά να μπορεί να υποτάξει τις αόριστες ορέξεις μας για πάντα, δεν υπάρχει έρωτας να μπορεί να μας απομονώσει σε σημείο που να μας κάνει να ξεχάσουμε τα πάντα, δεν υπάρχει κανένα μεγάλο και ευγενές επίτευγμα να μας απελευθερώνει από αυτή την απέλπιδα ανησυχία, και όταν το κεφάλι μας αναπαύεται πάνω σε αγαπημένο στήθος, μπορεί εμείς και να σκεφτόμαστε άλλο στήθος.

Δεν μπορούμε να παρατείνουμε καμία μετρίως ευτυχή στιγμή, και αν τυχόν το μπορούσαμε, η ανία θα μας έφερνε σίγουρα μια καμουτσικιά στα μούτρα.

 

Ψυχή μου, την πλησμονή αν θέλεις να πετύχεις, ψάξε βρες το μονοπάτι του μεταξιού και μπες στην Απόκρυφη Παγόδα.

Ψυχή μου, την πλησμονή αν θέλεις να πετύχεις, βούλιαξε βαθιά στον εαυτό σου μέσα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.