JEAN
ARP
ΤΟ
ΑΗΧΟ ΓΑΛΑΖΙΟ
Μπορώ
επιτέλους να εγκαταλείψω τούτη τη χώρα τη γεμάτη θορύβους.
Αμέτρητα
μαστίγια πλαταγίζουν, άλλοτε κατά μόνας, άλλοτε όλα από κοινού. Και πλαταγίζουν
αδιάκοπα μέρα και νύχτα.
Ένας
μανιασμένος άνεμος φυσάει ασταμάτητα. Βαράει τη μεγαληγορία των σημαιών και των
λαβάρων της χώρας και γεννά κροταλίσματα.
Σ’
όλα αυτά προστίθεται και η αλλόκοτη συνήθειά του να ζουπάει συνεχώς κάτι τεράστιες
σακούλες γεμάτες αέρα μέχρι να κάνουν μπαμ και να σκάσουνε. Ο άνεμος αδειάζει
με κάτι ανάρμοστους βορβορυγμούς τις σακούλες που σκίζονται και γίνονται
κουρέλια.
Μα
πώς τα κατάφερα κι έφτασα εγώ σε τούτη τη χαζή, τη γεμάτη θορύβους χώρα;
Τώρα
περνάω τα σύνορα, συνοδευόμενος από διάφορα ηλίθια, δημαγωγικά τραγούδια.
Τρέχω.
Επιτέλους τρυπάω τα πέρατα και μπαίνω στο άηχο της νοσταλγίας γαλάζιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου