OCTAVIO PAZ
ΜΕ
ΚΕΦΑΛΑΙΑ
Λαμποκοπούσε
φλογισμένο μέσ’ απ’ απ’ τις κραυγές του τής αυγής το λοφίο. Πρώτο αβγό, πρώτο
ράμφισμα, αποκεφαλισμός και αγαλλίαση! Πούπουλα πετάνε, ανοίγονται φτερά,
φουσκώνουνε πανιά και κουπιά χώνονται βαθιά πολύ βαθιά μες στα νερά του πρωιού.
Αχ, φως αχαλίνωτο, πρώτο φως στα πίσω πόδια σηκωμένο. Κατολισθήσεις κρυστάλλων
κατρακυλάνε στο βουνό, ναοί από πάγο πάνε και μου σπάνε στο κεφάλι τα τύμπανα.
Δεν
έχει γεύση, δεν έχει όσφρηση η αυγή, παιδούλα ακόμα, δίχως όνομα και δίχως όψη.
Έρχεται, προχωράει, τρεκλίζει, απομακρύνεται, φεύγει. Αφήνει πίσω της μια συρτή
θορύβων, μα και συριγμών, που ανοίγουν τα μάτια. Χάνεται στον εαυτό της μέσα
ύστερα. Και η μέρα τσαλαπατάει με μεγάλη οργή ένα μικρούλι αστέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου