ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΤΟΡΡΟΣ
ΔΥΟ ΧΑΔΙΑ
Το χάδι σου κοπέλλα μου ξεσκέπαζε χαρές
μ’ ευγένειες
που ξέχναγαν εμένα.
Το νόμιζα, ως που βρέθηκα, πρωί
σ’ αξύπνητο της πόλης πεζοδρόμιο.
Μονάχος με το χιόνι.
Ζωντάνευα στο ρίγος του χαδιού του.
Είμουνα ’γώ το δέντρο, η παγωνιά, το χιόνι.
Κάθε χιονάκι μιά ζωή.
Ορμή, και νάζι
σα νά ’τανε παντοτεινός ο πηγαιμός τους.
Και ξαφνικά χτυπιώνται,
τόσο αδύνατες ζωούλες.
Θα μείνουνε. Τι βλέπω, λιώνουνε.
Και πάντα έρχουνται. Ώς τη γη.
Χιονάκια κι άνθρωποι
Το μυστικό που στέλνει όλα, φωτισμένο.
Τέτοια τα χάδια και τα δυό,
τό ’να κοιμίζει την ψυχή,
τ’ άλλο μας την χτυπάει, πιο κλεισμένα,
όταν τους λείπει ο πόνος της αγάπης ή της στέρησης.
Πρώτη έκδοση: Παρίσι 1930.
Από το βιβλίο: Θεόδωρος Ντόρρος, «Στου γλιτωμού το χάζι»,
Πρόλογος Αλεξ[ανδρος] Αργυρίου, Εκδόσεις Αμοργός, Αθήνα 1981, σελ. 22.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου