LOUIS ARAGON
ΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
Σύννεφο
Έν’ άλογο λευκό σηκώνεται
κι έτσι στο πανδοχείο μες στο δοχείο την αυγή θα ξυπνήσει
ο πρώτος εκεί τυχών που θα βρεθεί
Κι άντ’ εσύ μετά να σέρνεις τη ζωή σου όλη στη μέση
του κόσμου
Ημιθανής
Ημικλινής
Μήπως δεν έχεις άραγε αρκετούς τόπους κοινούς
Ο κόσμος σε κοιτάζει δίχως να γελάει καν
Περνάς Χάνεις τον καιρό σου
Ώς τα εκατό μετράς και κλέβεις για να σκοτώσεις κι άλλα
δέκα δευτερόλεπτα
Απλώνεις το μπράτσο σου απότομα για να πεθάνεις
Μα μη φοβάσαι
Είτε σήμερα είτε μι’ άλλη μέρα
Δεν θα υπάρχει παρά μόνο μία μέρα κι έπειτα μιά άλλη
Κι έπειτα καλά μετά δεν θα υπάρχει
Ανάγκη να βλέπεις τους ανθρώπους ούτε τούτα ’δώ τα
ζωντανά μα το Θεό που δίνουν πότε-πότε χάδια
Ούτε ανάγκη πια να μιλάς μονάχος σου τη νύχτα για να μην
ακούς τους λυγμούς της καπνοδόχου
Και ούτε ανάγκη πια να σηκώνεις τα βλέφαρά μου
Ούτε να ρίχνεις το αίμα μου σαν νά ’ναι δίσκος
ούτε ν’ ανασαίνεις εσύ στη θέση μου
Δεν επιθυμώ ωστόσο να πεθάνω
Η καμπάνα της καρδιάς μου τραγουδά χαμηλόφωνα μιάν ελπίδα
παμπάλαιη
Αυτή η μουσική Την ξέρω καλά Τα λόγια όμως
Τί λέγαν ακριβώς τα λόγια
Ηλίθιος
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου