ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΣΜΑΤΙΟΝ

Όπως βλέπεις εις την λίμνην την εικόνα σου πιστήν,
άνω ταύτης όσω είσαι·
άμα δε αναχωρήσης, έπαυσες να ζωγραφήσαι,
και η λίμνη διαγράφει την εικόνα σου αυτήν.

Ούτω και ενόσω μένης εις την φίλην σου εμπρός,
σ' εικονίζει, αγαπάσαι·
φεύγεις; αι στιγμαί εκείναι θα διαγραφώσι πάσαι,
και θα έλθουν πάλιν άλλοι να κατοπτρισθούν λαμπρώς.

Εις τον άνεμον μη λέγε τα δεινά σου·
δεν σ' ακούει.
Εις την άμμον μη χαράσσης τ' όνομά σου·
θα χαθή.

Όστις κρούει την ψυχήν την γυναικείαν,
μάτην κρούει·
ό,τ' εις γυναικός χαράξης την καρδίαν θα σβεσθή.



Από το βιβλίο: "Λύρα, Ανθολογία της νεωτέρας ελληνικής ποιήσεως", υπό Ιωάννου Πολέμη, Εν Αθήναις, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία 1910, σελ. 160-161.