ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Ο ΛΑΜΠΡΟΣ
Απόσπασμα 32
Στην κορυφή της θάλασσας πατώντας
Στέκει, και δε συγχύζει τα νερά της,
Που στα βάθη τους μέσα ολόστρωτα όντας
Δεν έδειχναν το θείον ανάστημά της.
Δίχως αύρα να πνέη, φεγγοβολώντας
Η αναλαμπή του φεγγαριού κοντά της
Συχνότρεμε, σαν να ’χε επιθυμήσει
Τα ποδάρια τα θεία να της φιλήση.
@Γιώργος Κεντρωτής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΑΘΥΦΩΝΙΑ
Μαίνομαι στο ηλιοβασίλεμα με βυσσινί μυαλό μου./ Αν ήμουνα πορτοκαλί συμπέρασμα θα 'χα εγκυμοσύνη./ Νομίζεις κόκκινα; Βλέπεις λευκά φορούντες;/ Μήπως υπάρχει πράσινο στη λέξη Κακοθεΐα;/ Μα τί λέτε κύριε!/ Τότε λοιπόν το καφετί∙ σ' ενέργεια το μαύρο!/ Σε περιβάλλω κίτρινο./ Κι αν είχα λαδοχρώματα μεγάλη ερυθρότητα!/ Τέτοια γενειάδα το γαλάζιο που τρελαίνει.../ Μοβ από φτώχεια χωρίς έλεος μοβ από Λένιν.
Ιανουάριος 1989
Νίκος Καρούζος(ΕΥΡΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΥΑΝΟ ΚΟΒΑΛΤΙΟ).
Υ.Γ. Ευχαριστούμε που κρατάτε -όλο τον χρόνο- τα φωτάκια της Ποίησης αναμμένα.
@ lapsus digiti: Εγώ ευχαριστώ και για τον "Καρούζο" και για τις επισκέψεις στο ιστολόγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αναρτηση Οδοδεικτη (500ή-αντε και στις 5000, με υγεία) αριστα επελέγη ο Σολωμός
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραιότατο το του Καρούζου, αλλά η κορυφή κορυφή
@ θεόδωρος α. Πέππας: Συμφωνεί -το ξέρω- και ο Καρούζος. Ο Σολωμός είναι ο παμμέγιστος.
ΑπάντησηΔιαγραφή