ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟ

 

LUIS ÁLVAREZ PIÑER

 

ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟ

 

Απεχθάνομαι της φωνής σου το μέταλλο

και τα βουνά που πατινάρουν πίσω από τουρίστες ανάπηρους

και τις οροσειρές όπου με το ξημέρωμα πέφτει κάθε μέρα χιόνι

και τον άνθρωπο που κάνει τον γύρο του κόσμου με μάτια ενυδρείου

και τους αφηρημένους αριθμούς που αίρουν τον προορισμό και τον ζαλώνονται

και την κοπέλα που εκμυστηρεύεται το στήθος της με ουκ ολίγα χελιδόνια

                                                                              

Ενάντια στην ακανθώδη καρδιά σου όπου πάλλεται συστοιχία φωτεινών συμβάντων

ενάντια στη νύχτα και στην πεδιάδα της όπου αναπαύονται οριζοντίως τα όρη

εγώ του λοιπού ​​θα μιλάω χρησιμοποιώντας πουλιά ελλείψει καλύτερου σάλιου

                                                                              

Θέλω έναν κόσμο από λιθάρια απλώς φιλόστοργα

σ’ έναν αέρα τόσο εφήμερο που ούτε καν άγγελοι δεν του χρειάζονται –

έναν κόσμο χωρίς λόγια για ν’ αποταμιεύω τα χρώματα

κι έναν ελέφαντα που ακουμπάει με άκρα λεπτότητα

και δίχως ίχνος δυσπιστίας την προβοσκίδα του στο γιασεμί επάνω

                                                                              

Κι έπειτ' απ’ όλα τούτα απεχθάνομαι πλέον ό,τι κι αν γίνει

ίσως ακόμα και τα πόδια σου που πλεονεκτούν σε αραιωμένες σπάνιες βροχές

αν και αυτό που λέγεται ισοδυναμεί με το να βγάλεις τα γάντια σου

κι εγώ δεν πρέπει να μιλάω χαμηλότερα απ’ όσο επιτρέπει η θερμοκρασία

                                                                              

Θέλω να εγκαταστήσω ένα θερμόμετρο στην πι’ όμορφη λέξη

κι ένα παρδαλό γυνείκελο για τους ουρανούς τους πανάρχαιους

καθαρίζοντας συνάμα εκείνη τη λίγη στάχτη που παραμορφώνει της ψυχής τις τσέπες

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.